สวัสดีค่า
เนื่องจากทุกคนดูมีปัญหากับการคอมเมนต์ในบลอกสปอต (เราเองด้วย ลองเองยังคอมเมนต์ไม่ได้เลย) ก็เลยจะย้ายไปที่เวิร์ดเพรสแทนนะคะ
>>> https://velvetronica.wordpress.com/
หลังจากย้ายข้อมูทุกอย่างเสร็จ บลอกนี้ก็คงจะปิดตัวลงค่ะ สามารถติดตามงานเขียนของเราต่อได้ทางนู้นเลยนะคะ ขอบคุณค่า
Sunday 5 March 2017
Friday 3 March 2017
[QZGS-OS] Always protect you (หานจาง :: หานเหวินชิงxจางซินเจี๋ย)
[QZGS-OS] Always protect you (หานจาง :: หานเหวินชิงxจางซินเจี๋ย)
**spoiled alert เนื้อหาเล่ม5ค่ะ**
แสงสว่างจ้าจากคมดาบที่กวาดออกไปเป็นวงเสี้ยวร่วมกับกระสุนปืนซึ่งกราดซ้ำเข้ามาส่งผลให้ตัวละครนั้นโดนผลักกระเด็นออกไป แต่ไม่ทันจะได้ขยับหลบหรือโจมตีสวนตัวละครจอมยุทธ์ดาบก็พุ่งเข้ามาประชิดและมอบชุดการโจมตีอันเป็นเอกลักษณ์ให้อย่างเข้าเป้าไม่มีพลาด
พลังชีวิตอันน้อยนิดของอาชีพนักบวชลดฮวบฮาบจนหมดหลอดได้ทันทีในพริบตาพร้อมกับตัวละครสือปู้จ่วนล้มลงเป็นคนที่สามของสมาชิกทีมสอง
“เบามือได้แล้ว” ข้อความจากกัปตันทีมทำเอาหวงเส้าเทียนหัวเราะเหอๆ ในลำคอ
จริงอยู่ที่งานออลสตาร์แบบนี้พวกเขาไม่ควรจะจริงจังมากไป แค่รุมตีกันเป็นงานโชว์จำอวดเน้นเอามันเน้นความอลังการก็พอ...แต่สถานการณ์นี้มันไม่ใช่น่ะสิ
“ไปบอกเหล่าหานก่อนมั้ย ร่างคลั่งแล้ว ร่างคลั่งแล้ว” เขาตอบข้อความของอวี้เหวินโจวไปก่อนจะเร่งความเร็วมือเข้ารับมือกับราชาหมัดมวยที่พุ่งฝ่ากำแพงน้ำแข็งของฉู่หยุนซิ่วเข้ามาสำเร็จในที่สุด
สำหรับนักกีฬาอาชีพ กฎเกณฑ์หนึ่งที่พวกเขารู้โดยทั่วกันก็คือเงื่อนไขร่างคลั่ง...ร่างคลั่งของหานเหวินชิงไม่ได้มาตอนเลือดแดงอย่างบอสทั้งหลายในเกมกลอรี่ แต่มันจะปรากฎเมื่อนักบวช ‘ของเขา’ ล้มลง
อีหรอบนี้แล้ว...หวงเส้าเทียนเล่นเต็มที่ก็ใช่ว่าจะกดอีกฝ่ายลง ชายหนุ่มหัวเราะแห้งเหือดก่อนจะตัดสินใจพุ่งชนแบบไม่สนแผนการอะไร ยังไงนี่มันก็แค่ออลสตาร์ เขาเห็นความจริงจังเบอร์นี้ของอีกฝ่ายก็เร่งความเร็วมือขึ้นอีกแต่ไม่ได้รู้สึกดุเดือดเลือดพล่านอย่างตอนแรกแล้ว
เอาล่ะๆ ยังไงเขาก็คงโดนทุบแหลกอยู่แล้ว ยอมให้อีกฝ่ายได้ระบายอารมณ์หน่อยไม่เสียหาย หวงเส้าเทียนส่งข้อความบอกลากัปตันทีมตัวเองก่อนจะยอมรับการที่ร่างของเยี่ยอวี่เซิงฝานล้มลงกลางสนามด้วยใจสงบ
แต่เสี้ยววินาทีก่อนจังหวะนั้น อวี้เหวินโจวก็ส่งหน้ายิ้มปลอบใจกลับมาให้
...อันนี้ต่างหากที่ทำให้หวงเส้าเทียนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
บรรยากาศงานออลสตาร์จบลงอย่างสวยงามท่ามกลางความยินดีของเหล่าผู้เกี่ยวข้อง แม้การสัมภาษณ์จะทุลักทุเลตามสภาพเจ้าบ้านแต่ก็จบลงด้วยดีพร้อมกับประเด็นต่างๆ ที่สามารถมาปั้นข่าวสร้างกระแสได้อีกเป็นเดือนๆ
สโมสรต่างๆ เมื่อเสร็จงานก็ต่างแยกย้ายกลับที่พักใครที่พักมัน บางแห่งที่เดินทางใกล้หน่อยก็เลือกกลับมันคืนนี้เลย แต่สำหรับสโมสรป้าถูพวกเขาได้จองโรงแรมพักในเมือง S เพิ่มอีกคืนหนึ่งแล้วค่อยเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้
หลายๆ คนเคยได้ยินประธานสโมสรเอ่ยถึงเรื่องนี้ลอยๆ เกี่ยวกับสุขภาพของนักกีฬาสำคัญที่สุด พวกเขาควรจะได้นอนได้ตื่นเป็นเวลา...แต่ทำไมเสียงของเขายามพูดประโยคดีๆ เหล่านี้กลับสั่นคลอนราวกับถูกข่มขู่มาอย่างไรอย่างนั้นก็ไม่อาจคาดเดา
บรรยากาศบนรถขณะกลับโรงแรมนั้นอึมครึมสิ้นดี แม้สมาชิกในสโมสรจะรู้ดีว่างานออลสตาร์มันก็แค่การแข่งโชว์แต่ก็รู้ดีอย่างยิ่งว่ากัปตันของพวกเขาจริงจังเสียขนาดไหน ท่าทางทะมึนแบบนั้นไม่มีลูกทีมคนไหนเข้าหน้าติดนอกจากจางซินเจี๋ยที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอถึงโรงแรมหานเหวินชิงก็เดินเร็วๆ ออกไปทันทีไม่รอใคร ทุกคนต่างหันมามองรองกัปตันเลิกลั่กแต่ชายหนุ่มก็แค่ลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ ไม่ได้เร่งรีบ ไม่ได้แสดงท่าทางกังวลใดๆ
“ฉันเอง”
จางซินเจี๋ยเคาะประตูห้องอีกฝ่ายพร้อมกับร้องบอกสั้นๆ รออยู่ไม่กี่อึดใจประตูก็ถูกกระชากพร้อมกับแรงมหาศาลที่ฉุดตัวเขาเข้าไปด้านใน
ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกท่อนแขนแข็งแกร่งรัดจนแทบหายใจไม่ออก แต่เขากลับไม่คิดจะออกปากทักท้วงอะไร เพียงแต่พิงหน้าผากลงกับไหล่กว้างแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายคลายความเครียดที่สะสมอยู่
ในบรรดานักกีฬาลีกอาชีพ อาชีพสายสนับสนุนมักจะถูกมองเป็นหมากตัวรองจากคนดูเสมอ ยิ่งเป็นอาชีพนักบวชที่แทบไม่มีสกิลทำแดเมจอะไรยิ่งจืดจางเข้าไปใหญ่ แม้แต่นักกีฬากันเองอย่างเยี่ยชิวอาชีพนักบวชก็ไม่ได้อยู่ในสายตา แต่สำหรับสโมสรป้าถู...สือปู้จ่วนคือตัวละครที่ขาดไม่ได้ แต่การที่อาชีพนักบวชจะยืนอยู่ในจุดนี้ได้คนที่ต้องยืนอยู่เคียงข้างกันคือต้าม่อกูเยียน
สือปู้จ่วนจะไม่ถูกใครทำร้ายหากมีต้าม่อกูเยียน ในขณะที่ต้าม่อกูเยียนก็จะไม่ล้มถ้ามีสือปู้จ่วน
ภายใต้ภาพลักษณ์โผงผาง หานเหวินชิงกลับยึดติดเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ยิ่งกว่าใคร จางซินเจี๋ยรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังสั่นไหวแค่ไหนกับการที่เขาล้มลง
มันก็แค่งานออลสตาร์...คำปลอบงี่เง่าแบบนั้นจะไม่มีวันพูดมันออกมา เพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้าจริงจังเสมอกับการปกป้องเขา
“ฉันคิดผิดเอง ครั้งนี้แพ้ให้อวี้เหวินโจวแล้ว”
จางซินเจี๋ยพูดขึ้นเมื่อแรงรัดรอบตัวคลายลง น้ำเสียงจริงจังนั้นทำให้หานเหวินชิงไปต่อไม่ถูกเอาดื้อๆ สุดท้ายจึงได้แต่จูงมืออีกฝ่ายมานั่งลงบนเตียง
มือที่กุมกันยังคงสั่นอยู่นิดหน่อย พอสัมผัสได้แบบนั้นเขาจึงดึงมือหยาบกร้านจากการฝึกซ้อมอย่างหนักขึ้นมาแนบแก้ม ทั้งคู่สบตากันในความเงียบงัน ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลตกตะกอนลงอย่างช้าๆ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานจนคำพูดใดๆ ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
วัยของหานเหวินชิงเลยจุดสูงสุดในฐานะนักกีฬาอีสปอร์ตแล้ว ความเสื่อมถอยของการควบคุมมือนั้นคนที่รู้ดีที่สุดย่อมเป็นจางซินเจี๋ย แต่เขาก็ยังยืนยันจะอยู่ตรงนี้แม้ต้าม่อกูเยียนจะปกป้องสือปู้จ่วนไม่ได้อีกต่อไป
...เพราะสือปู้จ่วนก็ยืนอยู่ตรงนี้เพื่อปกป้องต้าม่อกูเยียนเช่นกัน
TALK
สวัสดีค่า
ฮรึกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทุกคนคะ!!!! ความหานจางของเล่มห้า!!!!! //หวีดใส่หนังสือ// ไม่ไหวแล้วค่ะ มันดีงามอะไรเบอร์นี้ ฮือออออออ //ล้มลงนอนตายอย่างมีความสุข
เราชอบฉากงานออลสตาร์มากมากมากมากมาก พิหานพิจางน่ารักเกินไปแล้ว พิจางบ่นถึง พิหานก็โผล่มา พอพิหานจะแย่ พิจางก็เข้ามาช่วย ว้อยยยยยย ดีเกินไปแล้วววววววววว //ตบโต๊ะ
ฮืออออออออ ไม่ไหวแล้วค่ะ หัวใจทำงานหนักมาก ฉากนี้ในเล่มนี่ทำเอาเราตายยยย ตายไปเลยยยยยยยย //กุมหัวใจแล้วลงไปนอนตาย
มาค่ะทุกคน มาสครีมหานจางกันเถอะค่ะ T _ T )b
**spoiled alert เนื้อหาเล่ม5ค่ะ**
แสงสว่างจ้าจากคมดาบที่กวาดออกไปเป็นวงเสี้ยวร่วมกับกระสุนปืนซึ่งกราดซ้ำเข้ามาส่งผลให้ตัวละครนั้นโดนผลักกระเด็นออกไป แต่ไม่ทันจะได้ขยับหลบหรือโจมตีสวนตัวละครจอมยุทธ์ดาบก็พุ่งเข้ามาประชิดและมอบชุดการโจมตีอันเป็นเอกลักษณ์ให้อย่างเข้าเป้าไม่มีพลาด
พลังชีวิตอันน้อยนิดของอาชีพนักบวชลดฮวบฮาบจนหมดหลอดได้ทันทีในพริบตาพร้อมกับตัวละครสือปู้จ่วนล้มลงเป็นคนที่สามของสมาชิกทีมสอง
“เบามือได้แล้ว” ข้อความจากกัปตันทีมทำเอาหวงเส้าเทียนหัวเราะเหอๆ ในลำคอ
จริงอยู่ที่งานออลสตาร์แบบนี้พวกเขาไม่ควรจะจริงจังมากไป แค่รุมตีกันเป็นงานโชว์จำอวดเน้นเอามันเน้นความอลังการก็พอ...แต่สถานการณ์นี้มันไม่ใช่น่ะสิ
“ไปบอกเหล่าหานก่อนมั้ย ร่างคลั่งแล้ว ร่างคลั่งแล้ว” เขาตอบข้อความของอวี้เหวินโจวไปก่อนจะเร่งความเร็วมือเข้ารับมือกับราชาหมัดมวยที่พุ่งฝ่ากำแพงน้ำแข็งของฉู่หยุนซิ่วเข้ามาสำเร็จในที่สุด
สำหรับนักกีฬาอาชีพ กฎเกณฑ์หนึ่งที่พวกเขารู้โดยทั่วกันก็คือเงื่อนไขร่างคลั่ง...ร่างคลั่งของหานเหวินชิงไม่ได้มาตอนเลือดแดงอย่างบอสทั้งหลายในเกมกลอรี่ แต่มันจะปรากฎเมื่อนักบวช ‘ของเขา’ ล้มลง
อีหรอบนี้แล้ว...หวงเส้าเทียนเล่นเต็มที่ก็ใช่ว่าจะกดอีกฝ่ายลง ชายหนุ่มหัวเราะแห้งเหือดก่อนจะตัดสินใจพุ่งชนแบบไม่สนแผนการอะไร ยังไงนี่มันก็แค่ออลสตาร์ เขาเห็นความจริงจังเบอร์นี้ของอีกฝ่ายก็เร่งความเร็วมือขึ้นอีกแต่ไม่ได้รู้สึกดุเดือดเลือดพล่านอย่างตอนแรกแล้ว
เอาล่ะๆ ยังไงเขาก็คงโดนทุบแหลกอยู่แล้ว ยอมให้อีกฝ่ายได้ระบายอารมณ์หน่อยไม่เสียหาย หวงเส้าเทียนส่งข้อความบอกลากัปตันทีมตัวเองก่อนจะยอมรับการที่ร่างของเยี่ยอวี่เซิงฝานล้มลงกลางสนามด้วยใจสงบ
แต่เสี้ยววินาทีก่อนจังหวะนั้น อวี้เหวินโจวก็ส่งหน้ายิ้มปลอบใจกลับมาให้
...อันนี้ต่างหากที่ทำให้หวงเส้าเทียนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
บรรยากาศงานออลสตาร์จบลงอย่างสวยงามท่ามกลางความยินดีของเหล่าผู้เกี่ยวข้อง แม้การสัมภาษณ์จะทุลักทุเลตามสภาพเจ้าบ้านแต่ก็จบลงด้วยดีพร้อมกับประเด็นต่างๆ ที่สามารถมาปั้นข่าวสร้างกระแสได้อีกเป็นเดือนๆ
สโมสรต่างๆ เมื่อเสร็จงานก็ต่างแยกย้ายกลับที่พักใครที่พักมัน บางแห่งที่เดินทางใกล้หน่อยก็เลือกกลับมันคืนนี้เลย แต่สำหรับสโมสรป้าถูพวกเขาได้จองโรงแรมพักในเมือง S เพิ่มอีกคืนหนึ่งแล้วค่อยเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้
หลายๆ คนเคยได้ยินประธานสโมสรเอ่ยถึงเรื่องนี้ลอยๆ เกี่ยวกับสุขภาพของนักกีฬาสำคัญที่สุด พวกเขาควรจะได้นอนได้ตื่นเป็นเวลา...แต่ทำไมเสียงของเขายามพูดประโยคดีๆ เหล่านี้กลับสั่นคลอนราวกับถูกข่มขู่มาอย่างไรอย่างนั้นก็ไม่อาจคาดเดา
บรรยากาศบนรถขณะกลับโรงแรมนั้นอึมครึมสิ้นดี แม้สมาชิกในสโมสรจะรู้ดีว่างานออลสตาร์มันก็แค่การแข่งโชว์แต่ก็รู้ดีอย่างยิ่งว่ากัปตันของพวกเขาจริงจังเสียขนาดไหน ท่าทางทะมึนแบบนั้นไม่มีลูกทีมคนไหนเข้าหน้าติดนอกจากจางซินเจี๋ยที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอถึงโรงแรมหานเหวินชิงก็เดินเร็วๆ ออกไปทันทีไม่รอใคร ทุกคนต่างหันมามองรองกัปตันเลิกลั่กแต่ชายหนุ่มก็แค่ลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ ไม่ได้เร่งรีบ ไม่ได้แสดงท่าทางกังวลใดๆ
“ฉันเอง”
จางซินเจี๋ยเคาะประตูห้องอีกฝ่ายพร้อมกับร้องบอกสั้นๆ รออยู่ไม่กี่อึดใจประตูก็ถูกกระชากพร้อมกับแรงมหาศาลที่ฉุดตัวเขาเข้าไปด้านใน
ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกท่อนแขนแข็งแกร่งรัดจนแทบหายใจไม่ออก แต่เขากลับไม่คิดจะออกปากทักท้วงอะไร เพียงแต่พิงหน้าผากลงกับไหล่กว้างแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายคลายความเครียดที่สะสมอยู่
ในบรรดานักกีฬาลีกอาชีพ อาชีพสายสนับสนุนมักจะถูกมองเป็นหมากตัวรองจากคนดูเสมอ ยิ่งเป็นอาชีพนักบวชที่แทบไม่มีสกิลทำแดเมจอะไรยิ่งจืดจางเข้าไปใหญ่ แม้แต่นักกีฬากันเองอย่างเยี่ยชิวอาชีพนักบวชก็ไม่ได้อยู่ในสายตา แต่สำหรับสโมสรป้าถู...สือปู้จ่วนคือตัวละครที่ขาดไม่ได้ แต่การที่อาชีพนักบวชจะยืนอยู่ในจุดนี้ได้คนที่ต้องยืนอยู่เคียงข้างกันคือต้าม่อกูเยียน
สือปู้จ่วนจะไม่ถูกใครทำร้ายหากมีต้าม่อกูเยียน ในขณะที่ต้าม่อกูเยียนก็จะไม่ล้มถ้ามีสือปู้จ่วน
ภายใต้ภาพลักษณ์โผงผาง หานเหวินชิงกลับยึดติดเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ยิ่งกว่าใคร จางซินเจี๋ยรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังสั่นไหวแค่ไหนกับการที่เขาล้มลง
มันก็แค่งานออลสตาร์...คำปลอบงี่เง่าแบบนั้นจะไม่มีวันพูดมันออกมา เพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้าจริงจังเสมอกับการปกป้องเขา
“ฉันคิดผิดเอง ครั้งนี้แพ้ให้อวี้เหวินโจวแล้ว”
จางซินเจี๋ยพูดขึ้นเมื่อแรงรัดรอบตัวคลายลง น้ำเสียงจริงจังนั้นทำให้หานเหวินชิงไปต่อไม่ถูกเอาดื้อๆ สุดท้ายจึงได้แต่จูงมืออีกฝ่ายมานั่งลงบนเตียง
มือที่กุมกันยังคงสั่นอยู่นิดหน่อย พอสัมผัสได้แบบนั้นเขาจึงดึงมือหยาบกร้านจากการฝึกซ้อมอย่างหนักขึ้นมาแนบแก้ม ทั้งคู่สบตากันในความเงียบงัน ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลตกตะกอนลงอย่างช้าๆ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานจนคำพูดใดๆ ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
วัยของหานเหวินชิงเลยจุดสูงสุดในฐานะนักกีฬาอีสปอร์ตแล้ว ความเสื่อมถอยของการควบคุมมือนั้นคนที่รู้ดีที่สุดย่อมเป็นจางซินเจี๋ย แต่เขาก็ยังยืนยันจะอยู่ตรงนี้แม้ต้าม่อกูเยียนจะปกป้องสือปู้จ่วนไม่ได้อีกต่อไป
...เพราะสือปู้จ่วนก็ยืนอยู่ตรงนี้เพื่อปกป้องต้าม่อกูเยียนเช่นกัน
TALK
สวัสดีค่า
ฮรึกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทุกคนคะ!!!! ความหานจางของเล่มห้า!!!!! //หวีดใส่หนังสือ// ไม่ไหวแล้วค่ะ มันดีงามอะไรเบอร์นี้ ฮือออออออ //ล้มลงนอนตายอย่างมีความสุข
เราชอบฉากงานออลสตาร์มากมากมากมากมาก พิหานพิจางน่ารักเกินไปแล้ว พิจางบ่นถึง พิหานก็โผล่มา พอพิหานจะแย่ พิจางก็เข้ามาช่วย ว้อยยยยยย ดีเกินไปแล้วววววววววว //ตบโต๊ะ
ฮืออออออออ ไม่ไหวแล้วค่ะ หัวใจทำงานหนักมาก ฉากนี้ในเล่มนี่ทำเอาเราตายยยย ตายไปเลยยยยยยยย //กุมหัวใจแล้วลงไปนอนตาย
มาค่ะทุกคน มาสครีมหานจางกันเถอะค่ะ T _ T )b
Subscribe to:
Posts (Atom)