[QZGS-OS] dark chocolate (หานจาง :: หานเหวินชิงxจางซินเจี๋ย)
ในวันเทศกาลแห่งความรัก...สโมสรป้าถูเองก็มีของขวัญจำนวนมากส่งตรงมาให้ถึงที่ไม่ต่างจากสโมสรอื่นๆ กล่องของแต่ละคนถูกคัดแยกส่งไปตามห้องต่างๆ ตามป้ายชื่อหลังจากผ่านการคัดกรองอย่างรอบคอบแล้ว
จางซินเจี๋ยก้มลงหยิบกล่องกระดาษที่หน้าห้องขึ้นมาถือด้วยมือเดียวก่อนจะไขเปิดประตูห้องพักตัวเองเข้าไป แต่ก่อนที่จะงับบานประตูปิดก็มีแรงดันต้านจากด้านนอก พอเห็นว่าเป็นหานเหวินชิงเขาก็ไม่ได้ถามอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินตามเข้ามา
ชายหนุ่มวางกล่องลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบขึ้นมาดูทีละชิ้น ปล่อยให้ผู้บุกรุกเอนตัวลงบนเตียงตัวเองอย่างคร้านจะบ่น...ยังไม่อาบน้ำแท้ๆ ทำไมถึงนอนบนเตียงได้ เรื่องนี้เขากับหานเหวินชิงเถียงกันมาหลายปีแล้วก็ยังไม่ได้ข้อตกลงร่วมกันเสียที
จางซินเจี๋ยเป็นคนละเอียดอ่อน สำหรับของที่แฟนคลับให้เขาจะแกะห่ออ่านการ์ดทุกใบด้วยตัวเอง และแกะห่อด้วยการใช้คัตเตอร์กรีดตามแนวเทป คลี่กระดาษห่อออกมาพับอย่างดี...แม้สุดท้ายมันก็จะถูกทิ้งก็ตาม
ด้วยพิธีการเหล่านี้การแกะของขวัญจึงเป็นไปอย่างเนิบนาบ หานเหวินชิงนอนมองจนเบื่อแล้วจึงหยิบกล่องช็อกโกแลตขึ้นมาพลิกดูเล่นๆ
"กินได้นะ" เจ้าของตัวจริงเอ่ยอนุญาตสั้นๆ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากกิน
จางซินเจี๋ยเป็นคนไม่กินขนมหวาน เช่นเดียวกับหานเหวินชิง นี่คือหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่รสนิยมของพวกเขาไปในทิศทางเดียวกันอย่างแท้จริงแม้จะแฝงด้วยเหตุผลคนละทาง
เขาไม่กินเพราะเรื่องสุขภาพ...ส่วนอีกฝ่ายแค่ไม่ชอบรสชาติหวาน
"ไม่ล่ะ น่าจะหวาน" กัปตันทีมตอบ แม้บนกล่องจะเขียนว่า 91% cacao extra dark chocolate ก็ตาม
"อืม"
"แต่ถ้านายป้อนฉันจะกิน"
จางซินเจี๋ยเกือบจะทำคัตเตอร์บาดนิ้วตัวเอง เขาเลื่อนเก็บใบมีดก่อนจะวางมันลงทันทีแล้วหันกลับไปมองเจ้าของประโยคเมื่อครู่
หานเหวินชิงจ้องตอบมาตรงๆ ไม่มีสีหน้าอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่ยอมหลบตาไปไหนจนรองกัปตันต้องเอื้อมไปแกะกล่องช็อกโกแลตแล้วหยิบขึ้นมาใส่ปากอีกฝ่ายในที่สุด
"หวานมั้ย"
ไม่ทันจะเอ่ยถามจบประโยคก็มีแรงมหาศาลดึงตัวเขาลอยไปตกบนเตียงพร้อมริมฝีปากที่แนบลงมา รสชาติขมติดลิ้นถูกป้อนมาให้ชิมพร้อมกับแผ่นหลังที่ถูกดันลงกับเตียงนุ่ม ช็อกโกแลตกับจูบผสมกันจนไม่แน่ใจว่าความหวานที่เจือมาคือรสชาติของอะไร
จางซินเจี๋ยอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็โดนงับเบาๆ ตรงริมฝีปากล่างเป็นการห้าม พร้อมกับน้ำหนักกดทับลงมาจนเขาได้แต่คิดอย่างปลงตก
โอเค โอเค...เขาจะลืมเรื่องที่ต้องอาบน้ำก่อนนอนบนเตียงไปก่อนก็ได้
::TALK::
สวัสดีค่าาาาาา
เฉพาะกิจ ไม่มีอีเวนต์อะไรทั้งนั้นแต่อยากจะเขียน ฮรึก คิดตึ๋งพิจาง + อยากเขียนวาเลนไทน์แบบคู่สามีภรรยา(...)
จริงๆอยากจะเขียนเป็นเรื่องยาวกว่านี้แต่หมดพลังแบ้ว ฮือ เทศกาลหนูจะแก้ตัวนะคะพี่จาง
หวังว่าจะถูกใจกับหานจางวาเลนไทน์นะค้า ขอบคุณค่า
Tuesday 14 February 2017
[QZGS-SF] white chocolate (ชุนหลาน :: ชุนอี้เหล่าxหลานเหอ)
[QZGS-SF] white chocolate (ชุนหลาน :: ชุนอี้เหล่าxหลานเหอ)
บ่ายวันหนึ่งที่อากาศเริ่มอุ่นขึ้นเล็กน้อย กล่องของขวัญจำนวนมากกองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องพักรวม บ้างโดนแกะออกแล้วบ้างยังคงอยู่ในสภาพเดิม ถูกคัดแยกไว้เป็นกองๆ อย่างไม่ค่อยมีคนใส่ใจ
“ปีนี้ก็ลำบากคุณอีกแล้ว” ถ้อยคำสุภาพเอ่ยขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่ก้มหน้าจัดของลงกล่องกระดาษต้องเงยหน้าขึ้นตามเสียง รอยยิ้มของกัปตันทีมหลานอวี่ทำให้เขารู้สึกเกรงใจ
“...อันที่จริงผมต่างหากที่ต้องบอกขอบคุณ”
“ขอบคุณอะไร ขนมหวานกองโตขนาดนี้ใครจะกินหมด ยกไปเป็นภาระทางนั้นชัดๆ” อวี้เหวินโจวหัวเราะพลางมองมองของในมืออีกฝ่าย “แต่ก็ฝากด้วยแล้วกัน ทิ้งไว้ที่นี่ก็ไม่มีคนสนใจเท่าไหร่ เสียดายของ ช็อกโกแลตแพงๆ ทั้งนั้นเลย”
เหลียงอี้ชุนยิ้มแห้งตอบก่อนจะหันไปมองกล่องของขวัญกองพะเนินในห้องด้วยสายตาลำบากใจ
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์...ใช่ วันวาเลนไทน์ ดังนั้นกล่องของขวัญมากมายเหล่านี้ย่อมคือของขวัญวาเลนไทน์ที่เหล่าแฟนคลับหลานอวี่ส่งมาเป็นบรรณาการแก่นักกีฬาในดวงใจของตน
ป้ายชื่อหวงเส้าเทียนจำนวนมากแปะหราอยู่กับของขวัญชิ้นใหญ่บ่งบอกดีกรีความฮอตสมกับเป็นนักกีฬาไพ่ราชาประจำทีม อวี้เหวินโจวเองก็ได้รับของขวัญอยู่ไม่น้อยแต่แฟนคลับของกัปตันก็ย่อมเป็นคนสุภาพเรียบร้อยเช่นกัปตัน กล่องพวกนั้นมักจะดูสวยเรียบหรูขนาดเล็กแต่ดูมีมูลค่า นี่ไม่ใช่ปีแรกที่เหลียงอี้ชุนโดนเรียกมาขนขนมหวานจำนวนมากกลับไปแบ่งที่ที่ทำการกิลด์หลานซีเก๋อ เขาจึงเริ่มคุ้นเคยกับของพวกนี้แล้ว
พูดไปแล้วก็สงสารแฟนคลับอยู่เหมือนกัน ของจำนวนมากแบบนี้คนรับยังดูไม่หมดด้วยซ้ำ หวงเส้าเทียนกับหลี่หย่วนเล่นเฮฮาผลัดกันแกะมาอวดได้ครึ่งวันก็เบื่อ วิ่งกลับไปซ้อมต่อแล้ว
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
อวี้เหวินโจวเดินมาส่งเล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะบอกลาแล้วแยกย้ายกันไป คล้อยหลังไปไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงที่ทุกคนในสโมสรคุ้นหูดังแว่วมาตามทางเดิน
“นายเห็นกองที่ฉันยังไม่ได้แกะหรือเปล่า แปลกจัง เหมือนวางไว้ตรงนี้ ตรงนี้เนี่ย มันต้องเป็นตรงนี้แน่ๆ”
“นายจำผิดแล้วล่ะ”
“เป็นไปไม่ได้! มันต้องมีอยู่ตรงนี้สิ ฉันจำไม่ผิดแน่นอน ช็อกโกแลตน่ะ ช็อกโกแลตของฉัน”
“อยู่นี่ไง ฉันซื้อมาให้แล้ว”
ได้ยินหวงเส้าเทียนเริ่มโวยวายแบบนั้น เหลียงอี้ชุนก็ตัดสินใจทำหูหนวกตาบอดเฉียบพลันไม่ได้ยินการทวงถามอะไรทั้งนั้นแล้วก้าวออกไปจากอาคารสโมสรทันที...เอาเป็นว่ากัปตันของหลานอวี่ว่าอย่างไรก็ว่าตามกันก็แล้วกันนะครับหวงเส้า...
ที่ทำการของกิลด์อยู่ไม่ห่างจากอาคารสโมสรหลานอวี่เท่าไร ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานก็กลับมาถึง โดยปกติคนที่นี่ทำงานกันไม่เป็นเวลา อย่างพวกเขานั้นเล่นเกมเป็นอาชีพ จะเล่นเวลาไหนก็ได้ทำให้ตารางเวลาพลิกกลับเป็นชีวิตโต้รุ่งกันเสียส่วนใหญ่ หลายคนจึงชอบอยู่บ้านมากกว่าจะมาสิงในที่ทำการ
เหลียงอี้ชุนวางลังกระดาษทิ้งไว้ในจุดที่ทุกคนน่าจะเห็นแล้วตัวเขาก็เดินเข้าไปจัดการงานของตัวเองต่อ ที่เขาแวะไปสโมสรวันนี้จริงๆ ไม่ได้ไปเรื่องขนขนมเป็นหลัก แต่เขาเพิ่งเอาทำรายงานสรุปผลงานกิลด์หลานซีเก๋อทุกเซิร์ฟเวอร์ของปีที่ผ่านมาไปส่ง
จะว่าเล่นเกมเป็นอาชีพ...แต่หน้าที่ของเขาจริงๆ ก็คือการบริหารกิลด์หลานซีเก๋อให้สโมสรหลานอวี่ นอกจะต้องมีฝีมือในเกมแล้วยังจะต้องมีความสามารถในการจัดการกับเรื่องต่างๆ อีก
ชายหนุ่มโตมากับหลานซีเก๋อเขาผูกพักกันเกมนี้ไม่น้อยกว่าพวกนักกีฬาอาชีพ เพราะงั้นถึงจะเป็นงานหนักและเสียสุขภาพแต่เขาก็ยังรักมันอยู่ดี
“คุณไม่พักก่อนหรือ” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง เหลียงอี้ชุนชะงักมือที่จะกดเข้าเกมกลอรี่แล้วหมุนเก้าอี้ไป
“เดี๋ยวค่อยนอนทีเดียวก็ได้” เขาตอบก่อนจะถามกลับไป “ทำไมมาเร็ว...นี่กินข้าวเที่ยงหรือยัง”
ผู้มาใหม่อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ทันตอบไม่ทันค้านอะไรอีกฝ่ายก็เลื่อนเก้าอี้ข้างตัวเป็นเชิงบอกให้เข้ามานั่งด้วยกัน เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปนั่งก่อนจะถามสิ่งที่คาใจออกไป
“คุณโดนว่าเรื่องเซิร์ฟเวอร์สิบหรือเปล่า”
“...สถานการณ์ของเซิร์ฟเวอร์สิบมันไม่เหมือนเซิร์ฟอื่น”
สวี่ป๋อหย่วนจ้องหน้าอีกฝ่าย คำตอบของเหลียงอี้ชุนไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่ามันจะต้องเป็นอย่างที่คาด ความรู้สึกหดหู่จึงค่อยๆ ขยับเข้ากุมจิตใจ...ผลประกอบการของหลานซีเก๋อในเซิร์ฟเวอร์สิบจะต้องแย่เป็นประวัติการณ์อย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งทั้งหมดนั้นอยู่ในความรับผิดชอบของเขาที่เหลียงอี้ชุนต้องมารับผิดไปแทน
ชายหนุ่มเห็นสีหน้าซีดเซียวของอีกฝ่ายก็เดาความคิดได้จึงลุกออกไปข้างนอกโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแล้วคว้าช็อกโกแลตในลังกลับมาหนึ่งห่อ
ตัวเขาเองไม่ค่อยถูกโรคกับของหวานอย่างที่กัปตันว่า...แต่ถ้าเป็นสวี่ป๋อหย่วน เขาเห็นอีกฝ่ายมีขนมติดบ้านอยู่บ้างเหมือนกัน
“เอ้า”
เหลียงอี้ชุนหยิบช็อกโกแลตสีขาวรูปดอกไม้อันหนึ่งใส่ปากเด็กหนุ่ม รสชาติหวานนุ่มละลายฉาบไปทั่วปาก สวี่ป๋อหย่วนกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะบ่นออกมาหนึ่งคำ
“หวาน”
ว่าแล้วก็หยิบเอาอีกชิ้นยัดใส่ปากชายหนุ่มบ้าง เขาสัมผัสได้ถึงรสหวานแหลมในปากทันทีแต่ก็ต้องกล้ำกลืนเคี้ยวลงไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนอีกฝ่ายหลุดขำ
เหลียงอี้ชุนเห็นอาการยิ้มกว้างของคนตรงหน้าแล้วก็สบายใจ เขาวางกล่องช็อกโกแลต หันกลับไปปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกขึ้นแตะแขนอีกฝ่าย
“ไปข้างนอกกัน”
“หา...แล้วคุณไม่ต้องล็อกอินหรือ?”
“วันนี้วันวาเลนไทน์” เหลียงอี้ชุนตอบสั้นๆ พร้อมดึงให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นตาม “แล้วคุณก็บอกให้ผมพักเองไม่ใช่หรือ”
“แต่ว่า...”
“ไปเถอะ ทำงานมาทั้งปีแล้ว วันวาเลนไทน์ทั้งทีไปเดตกัน”
สวี่ป๋อหย่วนรู้สึกว่าแก้มเห่อร้อนขึ้นจากประโยคง่ายๆ ของอีกฝ่าย ปลายนิ้วอุ่นที่มักจะใช้ควบคุมตัวละครอย่างดุดันเลื่อนลงมาเกี่ยวจูงมือให้เดินออกไปด้วยกัน
เหลียงอี้ชุนรู้จักวิธีรับมือกับเด็กหนุ่มเสมอ ความไม่สบายใจเมื่อครู่จางลงไปมากอย่างที่เขาเองก็ยังแปลกใจ หลายๆ ครั้งชายหนุ่มก็รู้จักวิธีจัดการกับตัวเขายิ่งกว่าตัวเองเสียอีก การเอาใจใส่มากมายนี้มันหวานจนเหมือนรสชาติที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น...ถึงจะบ่นว่ามันหวานเกินไป แต่รู้ตัวอีกทีก็ดันเสพติดไปแล้ว
ชายหนุ่มหันมามองพลางเมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ก้าวเข้ามาเอนตัวพิงไหล่ แต่เด็กหนุ่มเพียงส่ายหน้าตอบแล้วยิ้มให้ เหลียงอี้ชุนจึงยิ้มตอบแล้วพากันเดินออกไปด้านนอกที่อากาศเริ่มอุ่นขึ้นทุกที
::TALK::
สวัสดีค่าา
แฮปปี้วาเลนไทน์วิทชุนหลานนะคะ ฟิคเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจก #วาเลนไทน์ของหลานเหอ2017 #ValentinewithLanHe2017 เกิดจากกิเลสล้วนๆที่อยากให้วันวาเลนไทน์ของเราเต็มไปด้วยหลานเหอ ////////////////////
คิดว่าคนที่คบกันมาหลายปี(คิดเอง)งานเทศกาลแบบนี้คงไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย แต่พี่ชุนเห็นน้องมาหาทั้งทีก็คงต้องอยากพาออกไปเที่ยวล่ะน่อ ทีกัปตันกับรองกัปตันยังอู้ซ้อมบ่ายอยู่เลยเน่!!!
อวี้หวงที่แซมมาเป็นความชอบส่วนตัวของเรา คิดว่าหวงเส้าคงสนุกกับการแกะช็อกโกแลตแน่ๆ เลยค่ะ 55555
หวังว่าจะถูกใจชุนหลานวันวาเลนไทน์นะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมสนุกกันกับแท็กนี้ค่า :)
บ่ายวันหนึ่งที่อากาศเริ่มอุ่นขึ้นเล็กน้อย กล่องของขวัญจำนวนมากกองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องพักรวม บ้างโดนแกะออกแล้วบ้างยังคงอยู่ในสภาพเดิม ถูกคัดแยกไว้เป็นกองๆ อย่างไม่ค่อยมีคนใส่ใจ
“ปีนี้ก็ลำบากคุณอีกแล้ว” ถ้อยคำสุภาพเอ่ยขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่ก้มหน้าจัดของลงกล่องกระดาษต้องเงยหน้าขึ้นตามเสียง รอยยิ้มของกัปตันทีมหลานอวี่ทำให้เขารู้สึกเกรงใจ
“...อันที่จริงผมต่างหากที่ต้องบอกขอบคุณ”
“ขอบคุณอะไร ขนมหวานกองโตขนาดนี้ใครจะกินหมด ยกไปเป็นภาระทางนั้นชัดๆ” อวี้เหวินโจวหัวเราะพลางมองมองของในมืออีกฝ่าย “แต่ก็ฝากด้วยแล้วกัน ทิ้งไว้ที่นี่ก็ไม่มีคนสนใจเท่าไหร่ เสียดายของ ช็อกโกแลตแพงๆ ทั้งนั้นเลย”
เหลียงอี้ชุนยิ้มแห้งตอบก่อนจะหันไปมองกล่องของขวัญกองพะเนินในห้องด้วยสายตาลำบากใจ
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์...ใช่ วันวาเลนไทน์ ดังนั้นกล่องของขวัญมากมายเหล่านี้ย่อมคือของขวัญวาเลนไทน์ที่เหล่าแฟนคลับหลานอวี่ส่งมาเป็นบรรณาการแก่นักกีฬาในดวงใจของตน
ป้ายชื่อหวงเส้าเทียนจำนวนมากแปะหราอยู่กับของขวัญชิ้นใหญ่บ่งบอกดีกรีความฮอตสมกับเป็นนักกีฬาไพ่ราชาประจำทีม อวี้เหวินโจวเองก็ได้รับของขวัญอยู่ไม่น้อยแต่แฟนคลับของกัปตันก็ย่อมเป็นคนสุภาพเรียบร้อยเช่นกัปตัน กล่องพวกนั้นมักจะดูสวยเรียบหรูขนาดเล็กแต่ดูมีมูลค่า นี่ไม่ใช่ปีแรกที่เหลียงอี้ชุนโดนเรียกมาขนขนมหวานจำนวนมากกลับไปแบ่งที่ที่ทำการกิลด์หลานซีเก๋อ เขาจึงเริ่มคุ้นเคยกับของพวกนี้แล้ว
พูดไปแล้วก็สงสารแฟนคลับอยู่เหมือนกัน ของจำนวนมากแบบนี้คนรับยังดูไม่หมดด้วยซ้ำ หวงเส้าเทียนกับหลี่หย่วนเล่นเฮฮาผลัดกันแกะมาอวดได้ครึ่งวันก็เบื่อ วิ่งกลับไปซ้อมต่อแล้ว
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
อวี้เหวินโจวเดินมาส่งเล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะบอกลาแล้วแยกย้ายกันไป คล้อยหลังไปไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงที่ทุกคนในสโมสรคุ้นหูดังแว่วมาตามทางเดิน
“นายเห็นกองที่ฉันยังไม่ได้แกะหรือเปล่า แปลกจัง เหมือนวางไว้ตรงนี้ ตรงนี้เนี่ย มันต้องเป็นตรงนี้แน่ๆ”
“นายจำผิดแล้วล่ะ”
“เป็นไปไม่ได้! มันต้องมีอยู่ตรงนี้สิ ฉันจำไม่ผิดแน่นอน ช็อกโกแลตน่ะ ช็อกโกแลตของฉัน”
“อยู่นี่ไง ฉันซื้อมาให้แล้ว”
ได้ยินหวงเส้าเทียนเริ่มโวยวายแบบนั้น เหลียงอี้ชุนก็ตัดสินใจทำหูหนวกตาบอดเฉียบพลันไม่ได้ยินการทวงถามอะไรทั้งนั้นแล้วก้าวออกไปจากอาคารสโมสรทันที...เอาเป็นว่ากัปตันของหลานอวี่ว่าอย่างไรก็ว่าตามกันก็แล้วกันนะครับหวงเส้า...
ที่ทำการของกิลด์อยู่ไม่ห่างจากอาคารสโมสรหลานอวี่เท่าไร ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานก็กลับมาถึง โดยปกติคนที่นี่ทำงานกันไม่เป็นเวลา อย่างพวกเขานั้นเล่นเกมเป็นอาชีพ จะเล่นเวลาไหนก็ได้ทำให้ตารางเวลาพลิกกลับเป็นชีวิตโต้รุ่งกันเสียส่วนใหญ่ หลายคนจึงชอบอยู่บ้านมากกว่าจะมาสิงในที่ทำการ
เหลียงอี้ชุนวางลังกระดาษทิ้งไว้ในจุดที่ทุกคนน่าจะเห็นแล้วตัวเขาก็เดินเข้าไปจัดการงานของตัวเองต่อ ที่เขาแวะไปสโมสรวันนี้จริงๆ ไม่ได้ไปเรื่องขนขนมเป็นหลัก แต่เขาเพิ่งเอาทำรายงานสรุปผลงานกิลด์หลานซีเก๋อทุกเซิร์ฟเวอร์ของปีที่ผ่านมาไปส่ง
จะว่าเล่นเกมเป็นอาชีพ...แต่หน้าที่ของเขาจริงๆ ก็คือการบริหารกิลด์หลานซีเก๋อให้สโมสรหลานอวี่ นอกจะต้องมีฝีมือในเกมแล้วยังจะต้องมีความสามารถในการจัดการกับเรื่องต่างๆ อีก
ชายหนุ่มโตมากับหลานซีเก๋อเขาผูกพักกันเกมนี้ไม่น้อยกว่าพวกนักกีฬาอาชีพ เพราะงั้นถึงจะเป็นงานหนักและเสียสุขภาพแต่เขาก็ยังรักมันอยู่ดี
“คุณไม่พักก่อนหรือ” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง เหลียงอี้ชุนชะงักมือที่จะกดเข้าเกมกลอรี่แล้วหมุนเก้าอี้ไป
“เดี๋ยวค่อยนอนทีเดียวก็ได้” เขาตอบก่อนจะถามกลับไป “ทำไมมาเร็ว...นี่กินข้าวเที่ยงหรือยัง”
ผู้มาใหม่อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ทันตอบไม่ทันค้านอะไรอีกฝ่ายก็เลื่อนเก้าอี้ข้างตัวเป็นเชิงบอกให้เข้ามานั่งด้วยกัน เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปนั่งก่อนจะถามสิ่งที่คาใจออกไป
“คุณโดนว่าเรื่องเซิร์ฟเวอร์สิบหรือเปล่า”
“...สถานการณ์ของเซิร์ฟเวอร์สิบมันไม่เหมือนเซิร์ฟอื่น”
สวี่ป๋อหย่วนจ้องหน้าอีกฝ่าย คำตอบของเหลียงอี้ชุนไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่ามันจะต้องเป็นอย่างที่คาด ความรู้สึกหดหู่จึงค่อยๆ ขยับเข้ากุมจิตใจ...ผลประกอบการของหลานซีเก๋อในเซิร์ฟเวอร์สิบจะต้องแย่เป็นประวัติการณ์อย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งทั้งหมดนั้นอยู่ในความรับผิดชอบของเขาที่เหลียงอี้ชุนต้องมารับผิดไปแทน
ชายหนุ่มเห็นสีหน้าซีดเซียวของอีกฝ่ายก็เดาความคิดได้จึงลุกออกไปข้างนอกโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแล้วคว้าช็อกโกแลตในลังกลับมาหนึ่งห่อ
ตัวเขาเองไม่ค่อยถูกโรคกับของหวานอย่างที่กัปตันว่า...แต่ถ้าเป็นสวี่ป๋อหย่วน เขาเห็นอีกฝ่ายมีขนมติดบ้านอยู่บ้างเหมือนกัน
“เอ้า”
เหลียงอี้ชุนหยิบช็อกโกแลตสีขาวรูปดอกไม้อันหนึ่งใส่ปากเด็กหนุ่ม รสชาติหวานนุ่มละลายฉาบไปทั่วปาก สวี่ป๋อหย่วนกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะบ่นออกมาหนึ่งคำ
“หวาน”
ว่าแล้วก็หยิบเอาอีกชิ้นยัดใส่ปากชายหนุ่มบ้าง เขาสัมผัสได้ถึงรสหวานแหลมในปากทันทีแต่ก็ต้องกล้ำกลืนเคี้ยวลงไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนอีกฝ่ายหลุดขำ
เหลียงอี้ชุนเห็นอาการยิ้มกว้างของคนตรงหน้าแล้วก็สบายใจ เขาวางกล่องช็อกโกแลต หันกลับไปปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกขึ้นแตะแขนอีกฝ่าย
“ไปข้างนอกกัน”
“หา...แล้วคุณไม่ต้องล็อกอินหรือ?”
“วันนี้วันวาเลนไทน์” เหลียงอี้ชุนตอบสั้นๆ พร้อมดึงให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นตาม “แล้วคุณก็บอกให้ผมพักเองไม่ใช่หรือ”
“แต่ว่า...”
“ไปเถอะ ทำงานมาทั้งปีแล้ว วันวาเลนไทน์ทั้งทีไปเดตกัน”
สวี่ป๋อหย่วนรู้สึกว่าแก้มเห่อร้อนขึ้นจากประโยคง่ายๆ ของอีกฝ่าย ปลายนิ้วอุ่นที่มักจะใช้ควบคุมตัวละครอย่างดุดันเลื่อนลงมาเกี่ยวจูงมือให้เดินออกไปด้วยกัน
เหลียงอี้ชุนรู้จักวิธีรับมือกับเด็กหนุ่มเสมอ ความไม่สบายใจเมื่อครู่จางลงไปมากอย่างที่เขาเองก็ยังแปลกใจ หลายๆ ครั้งชายหนุ่มก็รู้จักวิธีจัดการกับตัวเขายิ่งกว่าตัวเองเสียอีก การเอาใจใส่มากมายนี้มันหวานจนเหมือนรสชาติที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น...ถึงจะบ่นว่ามันหวานเกินไป แต่รู้ตัวอีกทีก็ดันเสพติดไปแล้ว
ชายหนุ่มหันมามองพลางเมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ก้าวเข้ามาเอนตัวพิงไหล่ แต่เด็กหนุ่มเพียงส่ายหน้าตอบแล้วยิ้มให้ เหลียงอี้ชุนจึงยิ้มตอบแล้วพากันเดินออกไปด้านนอกที่อากาศเริ่มอุ่นขึ้นทุกที
::TALK::
สวัสดีค่าา
แฮปปี้วาเลนไทน์วิทชุนหลานนะคะ ฟิคเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจก #วาเลนไทน์ของหลานเหอ2017 #ValentinewithLanHe2017 เกิดจากกิเลสล้วนๆที่อยากให้วันวาเลนไทน์ของเราเต็มไปด้วยหลานเหอ ////////////////////
คิดว่าคนที่คบกันมาหลายปี(คิดเอง)งานเทศกาลแบบนี้คงไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย แต่พี่ชุนเห็นน้องมาหาทั้งทีก็คงต้องอยากพาออกไปเที่ยวล่ะน่อ ทีกัปตันกับรองกัปตันยังอู้ซ้อมบ่ายอยู่เลยเน่!!!
อวี้หวงที่แซมมาเป็นความชอบส่วนตัวของเรา คิดว่าหวงเส้าคงสนุกกับการแกะช็อกโกแลตแน่ๆ เลยค่ะ 55555
หวังว่าจะถูกใจชุนหลานวันวาเลนไทน์นะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมสนุกกันกับแท็กนี้ค่า :)
Subscribe to:
Posts (Atom)