**spoiled alert - เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเล่ม3**
หลานเหอไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกของตัวเองขณะนี้ออกมาอย่างไร เขาได้แต่กดออกจากเกมด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติก่อนจะสลับเข้าไอดีในเซิร์ฟเวอร์สิบ
'หลานเฉียว คุณไปเตรียมไอดีจอมยุทธ์ดาบเถอะ กลางวันพวกเราจะท้าชิงสถิติกันอีกรอบ'
เขา...ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะรู้สึกอย่างไร
เมื่อเข้าเกมข้อความจากซี่โจวก็เด้งขึ้นมาทันที อีกฝ่ายคงรอคำตอบจากฝั่งกิลด์ใหญ่อยู่แล้ว...พอมาถึงขั้นนี้หลานเหอก็ไม่รู้สึกอะไรอีกกับการพิมพ์คำตอบของชุนอี้เหล่าลงไป
ซี่โจวเงียบไปครู่หนึ่งก็ถามกลับมาว่าอยู่ไหน ใช้เวลาไม่นานก็โผล่มาตรงหน้า
"นาย...โอเครึเปล่า?"
ซี่โจวใช้เสียงถาม แต่เขาพิมพ์ตอบกลับไป
"ตามนั้นนั่นแหละ เตรียมไอดีเลเวลสามสิบไว้ให้พร้อม ส่งข่าวบอกทุกคนให้รอคำสั่งตอนหลังเที่ยงคืน ถ้าชิงสถิติกลับมาได้ก็ต้องอาศัยจังหวะปั่นกระแส"
"โอเค ฉันจัดการให้เอง นายไปพักเถอะ"
ถึงเพื่อนจะบอกแบบนั้นแต่หลานเหอยังคงอยู่ประสานงานจนแน่ใจว่าธุระที่ได้รับมอบหมายนั้นเรียบร้อยดีแล้วจึงได้กดออกจากเกมตามคำแนะนำ
เด็กหนุ่มเหลือบดูเวลา...นี่ก็เกือบเช้าแล้ว แต่ถ้าว่ากันตามตรงเวลานี้สำหรับชีวิตโต้รุ่งก็เหมือนเลิกงานเร็วไปหน่อยจนรู้สึกเคว้งคว้าง
หลานเหอหัวเราะขื่น หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าช่างแสบตาจนน่าเปลี่ยนทิ้ง
เรื่องบาดหมางของเขากับเร่าอ้านฉุยหยางเป็นเรื่องที่รู้โดยทั่วกันในกิลด์หลานซีเก๋อ แม้จะยังไม่มีเหตุการแตกหักอะไรชัดเจนแต่การแสดงออกที่ต้องการแย่งชิงตำแหน่งของอีกฝ่ายก็ชัดเสียยิ่งกว่าชัด
เหตุการณ์วันนี้มันก็แค่ระเบิดเวลา...ที่ดันถอยหลังครบพอดี
หลานเหอยกมือลูบหน้าแรงๆ มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ ไม่ใช่เรื่องที่เขาไม่ได้เตรียมรับมือ
แต่การบอกให้ 'เปลี่ยนตัว' ของชุนอี้เหล่าต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกสั่นสะเทือน
เสียงสั่นครืดๆ เรียกให้หลานเหอสะดุ้งจากกรอบความคิด โดยปกติเวลาเล่นเกมเขาจะปิดเสียงแล้วเอามือถือวางไว้ให้ไกลมือ แต่พอถอดหูฟังในห้องเงียบกริบจึงได้ยินการสั่นบนโต๊ะชัดเจน
เวลาแบบนี้มันเช้าเกินกว่าที่เพื่อนทั่วไปจะโทรหา ตั้งแต่ยังไม่ได้พลิกจอขึ้นมาดูหลานเหอก็เดาได้
...คนที่ไม่ชอบการพิมพ์ยิ่งกว่าใครๆ
"ครับ"
"คุณเป็นยังไงบ้าง"
"เตรียมไอดีไว้เรียบร้อยแล้ว เรื่องประสานงานในเซิร์ฟเวอร์สิบไม่มีปัญหาอะไร"
"คุณน่ะ เป็นยังไงบ้าง"
"...ไม่เป็นไรครับ" มือที่จับโทรศัพท์มือถือเผลอออกแรงบีบจนปลายนิ้วชา "จังหวะนั้นในฐานะหัวหน้าไม่มีทางยอมให้คำพูดไม่มีหลักฐานมาสร้างความสั่นสะเทือนต่อกิลด์หลักหรอก"
หลานเหอรู้จักกับชุนอี้เหล่ามานานเกินกว่าจะไม่เข้าใจอีกฝ่าย การกระทำของชุนอี้เหล่าไม่ได้เหนือความคาดหมายหากกลับมาพิจารณาซ้ำ...คนที่จะเป็นหัวหน้ากิลด์หลานซีเก๋อได้ย่อมไม่มีความคิดตื้นเขิน
"จริงๆ ผมต้องขอบคุณ...ที่คุณช่วยอีกแล้ว"
การบอกให้เปลี่ยนตัวนั้นในแง่หนึ่งก็เหมือนติดปีกให้เร่าอ้านฉุยหยางได้อวดเบ่งจองหองว่าจะเข้ามาแทนที่หลานเฉียวชุนเสวี่ย
แต่ในอีกแง่หนึ่ง...ชุนอี้เหล่าก็แค่กันหลานเหอออกมาจากเร่าอ้านฉุยหยาง ทำเหมือนทุกๆ ครั้งที่เคยช่วยกันเขาออกมา
และเพราะมั่นใจว่าการตัดสินใจของชุนอี้เหล่าไม่เคยคิดทำร้ายกัน นั่นก็ยิ่งหมายความว่าแม้อีกฝ่ายจะคลางแคลงใจต่อฝีมือของจวินม่อเซี่ยวจากปากคำของเขาแค่ไหน...แต่ที่เลือกทางนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะเชื่อใจว่าหลานเหอตัดสินใจถูก
...และถ้าหลานเหอตัดสินใจพลาด เขาก็ย่อมต้องรับผลของการกระทำนั้นเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ฉันแค่เชื่อคุณ"
"อือ ผมรู้อยู่แล้ว" หลานเหอหัวเราะออกมาเบาๆ แม้จะรู้สึกอยากร้องไห้นิดๆ "คุณไม่ต้องขอโทษนะ"
"...งั้นก็รีบพักผ่อน อย่าลืมมาประจำตอนเที่ยงคืน"
หัวหน้ากิลด์หลานซีเก๋อประจำเซิร์ฟเวอร์สิบบอกราตรีสวัสดิ์อีกฝ่ายก่อนจะกดวางสายแล้วขดตัวเข้าหากันบนเก้าอี้
หลานเหอปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้าแบบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองร้องไห้เรื่องอะไร...ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาก็ยังรู้จัดการกับความรู้สึกตัวเองได้แท้ๆ
โทรศัพท์มือถือสั่นอีกอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นเพียงข้อความ หลานเหอจึงพลิกขึ้นมาดูด้วยความประหลาดใจ
'เหลียงอี้ชุน - 987'
เสียงหัวเราะหลุดออกมาก่อนเด็กหนุ่มจะต้องเอาหลังมือปาดน้ำตาบนหน้าที่ยิ่งไหลทะลักไม่หยุดออก
บ้าเอ้ย...ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องขอโทษ
TALK
ฮว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฟิคกรีดร้องเฉพาะกิจ ใจข้าไม่ไหวแล้วววววววววว //โดยอฟชเตะตัดขาหล่นลงสู่เรืออย่างสงบ
ใครไม่แจวน้องแจวเอง พี่อี้ชุนช่างโมเอะหัวใจเหลือเกิน ฮรึก อ่านฉากนี้แล้วมันคันหัวใจยิบๆ ขอสักหน่อยเถอะนะ ฟหกด
//เขียนดายอิ้งเมสเสจไว้เป็นฟิคแล้วคลานหายไป
No comments:
Post a Comment