fate
Fandom : Dao Mu Bi Ji (บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน)
Pairing : 15 (จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)
Rate : G
Timeline : ช่วงปี1960-1963
***ตัวอย่างของรวมเล่มที่จะออกในงานDMBJonly event2 28/8/59***
แบบสอบถามความสนใจ+รายละเอียดค่ะ >> https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfZokZ6TKMev2-oNPyhfYMPvrmB4TDHrwEnpPdWVCocyIIx1g/viewform
วันนี้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นที่เมืองหังโจว แม้จะเป็นคนทั่วไปก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ ขบวนรถทหารพากันทยอยเข้ามาในตัวเมืองตั้งแต่หลายวันก่อน และดูจะหนาตาขึ้นเป็นพิเศษในวันนี้...แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครอยากสนใจกิจธุระของทหาร...ความเป็นอยู่อัตคัดขัดสนทำให้คนเราเห็นแก่ตัวสนใจแต่ปากท้องของตนเป็นใหญ่
เซี่ยจิ่วนั่งอยู่บนภัตตาคารชั้นสอง มองลอดช่องหน้าต่างลงไปยังถนนเบื้องล่าง หญิงสาวสวยสะคราญก้าวลงจากรถพร้อมกับคนรับใช้หญิงในชุดเสื้อผ้างดงาม วันเวลาสิบปีไม่ได้ทำให้ความเป็นเทพธิดาของฮั่วเซียนกูลดลงแม้แต่น้อย เขามองสหายเก่าเดินเข้าไปในอาคารฝั่งตรงข้ามด้วยมาดนางพญาอย่างใจเย็นแล้วหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดู
หลังหญิงงามจากบ้านฮั่ว รถยุโรปสีอ่อนคันงามก็แล่นมาอวดโฉมอยู่ตรงริมถนนโดดเด่นท่ามกลางรถทหารสีเข้ม และเมื่อประตูด้านหลังถูกเปิดออกให้เจ้าของก้าวลงมาก็ยิ่งดึงดูดสายตาคนได้มากขึ้นไปอีก ชายผู้นี้มีท่วงท่ากิริยาที่ดูนุ่มนวลแต่ก็แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม ใบหน้าหมดจดไร้ร่องรอยอายุทำให้เขาดูอ่อนวัยกว่าความเป็นจริง
บรรยากาศมืดครึ้มทำให้คนที่เพิ่งก้าวลงจากรถรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างประหลาด เขาหันมองภาพไม่คุ้นเคยโดยรอบอย่างไม่สบายใจ เอ้อร์เย่ว์หงอาศัยอยู่แต่ในฉางซามานานเกินไป...หลายปีแล้วที่เขาแทบไม่ได้ไปไหนนอกกำแพงสี่ด้านรอบบ้าน ยังดีที่ผู้คนส่วนใหญ่ยังคงคุ้นหน้าคุ้นตาแม้จะผ่านไปถึงสิบปี
“เอ้อร์เหยีย ไม่พบกันนาน ท่านคงสบายดี” เสียงทักทายนั้นดังมาจากฝั่งตรงข้าม เจ้าบ้านเซี่ยคนปัจจุบันก้าวยาวๆ ข้ามถนนมา
“ตามสภาพนั่นแหละ” เขายิ้มตอบพลางลอบสำรวจอีกฝ่าย “ทางหังโจว เองก็คงไม่แย่จนเกินไป”
เซี่ยจิ่วไม่ตอบว่าอะไร เพียงแต่ผายมือเชิญผู้ที่เดินทางมาไกลให้เข้าไปด้านในก่อน ภัตตาคารใหญ่ถูกเหมาเอาไว้ทั้งหลัง พนักงานถูกไล่ต้อนออกไปจนหมดเปลี่ยนเป็นนายทหารมากมายมาประจำการแทนที่
ในห้องส่วนตัวบนชั้นสามมีบรรยากาศหนักอึ้งที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายอันคุ้นเคยชวนให้รู้สึกขนลุก
หนึ่ง...สอง...สาม.............แปด...เก้า...ทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว เอ้อร์เย่ว์หงเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ว่างถัดจากสหายเก่าแก่อย่างจางฉี่ซานด้วยความเคยชินที่ถูกปลุกขึ้นมา ป้านเจี๋ยหลี่บนรถเข็นอีกฝั่งเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ แล้วประตูห้องก็ถูกปิดลง
“ขาดเพียงฮั่วผอจื่อกับเฮยเป้ยเหล่าลิ่วก็เหมือนเวลาย้อนไปสิบปีทีเดียว” ผู้มาถึงคนสุดท้ายเปรยขณะกวาดสายตามองไปโดยรอบ “ฮั่วเซียนกู ข้าเสียใจด้วย ขออภัยที่ไม่ได้ไปร่วมงานที่ปักกิ่ง”
“ขอบคุณค่ะเอ้อร์เหยีย ท่านแม่คงดีใจที่เป็นที่นึกถึง” หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องโค้งศีรษะเล็กน้อย
“เราไม่ได้มาเพื่อรำลึกความหลังกันล่ะมั้งเหล่าเอ้อร์*” เสียงแหบต่ำของชายพิการแทรกขึ้น
“ใจเย็นน่าเหล่าซาน** เราไม่ได้พบกันมาสิบปีเชียวนะ” บุคลิกของเถ้าแก่บ้านสองยังเหมือนเดิมทุกประการ พัดถูกคลี่สะบัดไปมาอย่างอารมณ์ดีท่ามกลางบรรยากาศหนักอึ้ง “เห็นทุกบ้านยังอยู่เกือบพร้อมหน้าข้าก็ดีใจ...เหตุการณ์ครั้งนั้นจะว่าสูญเสียมากก็มาก แต่แท้จริงก็ยังแทบทำอะไรพวกเราไม่ได้เลยนี่”
น้ำเสียงเรียบเรื่อยเสียดสีคนด้านข้างอย่างโหดร้ายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหวาน จนเสียงกระแอมจากนายทหารใหญ่ดังขึ้นในที่สุด
“ในเมื่อพร้อมกันแล้ว...เงื่อนไขทั้งหมดเป็นดังเนื้อความในจดหมาย หากไม่มีข้อซักถาม เราจะมาพูดถึงแผนการ”
“หึ ข้อซักถามงั้นหรือ อย่ามาพูดให้ตลกไปหน่อยเลย” เสียงแค่นหัวเราะดังมาจากคนที่ยืนพิงเสาอยู่ “เงื่อนไขของท่านเชื่อได้แค่ไหนกันยังไม่ทราบ พวกข้า
ควรเชื่อน้ำลายคนที่จับพี่น้องตัวเองยิงเป้ากลางเมืองจริงๆ หรือ”
เฉินผีอาซื่อเอียงศีรษะมองผู้ยิ่งใหญ่แห่งฉางซาพร้อมกับส่งสายตามุ่งร้ายไร้ความเกรงกลัว
“พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อมาดูว่าท่านมีสิ่งใดเป็นหลักประกัน ท่านคงไม่คิดจะให้พวกเรายึดถือลมปากหลักลอยนั่นหรอกใช่ไหม?”
สิ้นสุดคำกล่าวนั้นอุณหภูมิในห้องก็ดิ่งลงติดลบในทันที เซี่ยจิ่วประสานมือบนหน้าตักลอบมองสมาชิกทั้งหมดอย่างระมัดระวัง นอกจากตัวแทนบ้านหกคนใหม่ที่เป็นชายร่างยักษ์แล้วทุกคนล้วนอยู่ในเหตุการณ์นองเลือดที่ฉางซาเมื่อสิบปีก่อน ภาพของคนสกุลจางผู้ยังคงมีความหวังว่าตนจะไม่ถูกทอดทิ้งแม้ในวินาทีที่ปากกระบอกปืนจ่ออยู่ตรงหน้าสร้างความสะเทือนใจถึงขีดสุด
เฉินผีอาซื่อพูดถูก...พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าข้อแลกเปลี่ยนนั้นจะเป็นจริงหรือไม่
“นั่นสินะ ว่าอย่างไรล่ะพ่อพระ ท่านมีอะไรมาเป็นหลักประกัน” ป้านเจี๋ย หลี่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็หัวเราะชอบใจในลำคอพลางหันไปถามคนด้านข้าง
“...พวกเจ้าคงเข้าใจผิดกระมัง” สายตาแปดคู่เลื่อนมาจับจ้องยังนายทหารใหญ่ที่มีสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะมีรอยยิ้มเหยียดปรากฏขึ้น “ผู้คีบลามะไม่ใช่ข้า แต่คือท่านผู้นั้น ทุกคนมีสิทธิ์ปฏิเสธ...แต่ก็เพราะไม่สามารถปฏิเสธได้มิใช่หรือ จึงมารวมกัน ณ ที่นี้”
“คิดว่าข้าหวาดกลัวทางการนักหรือ” เจ้าบ้านสกุลเฉินหรี่ตามอง
“กลัวหรือไม่ก็ทำให้เจ้าสงบปากสงบคำไปได้หลายปี เหล่าซื่อ*” นายทหารจ้องตอบ “คดีความของเจ้ายาวเหยียดเป็นหางว่าว หากไม่สนใจชีวิตตัวเองก็คิดถึงภรรยากับลูกในครรภ์ด้วย”
คำสบถหยาบคายหลุดตามมาในทันทีพร้อมกับรังสีสังหารรุนแรง แต่คำกล่าวนั้นก็ทำให้เถ้าแก่บ้านสี่เงียบลงไปได้ บรรยากาศอึดอัดทำให้ทุกคนหยั่งท่าทีในการจะกล่าวอะไรออกมา เซี่ยจิ่วเหลือบมองผู้แทนบ้านหกคนใหม่ที่ดูไม่มีทีท่าหวั่นเกรงอะไรด้วยสายตาประเมิน แต่แล้วเสียงกระแอมแผ่วเบาก็ดึงเอาความสนใจของคนทั้งห้องไปได้
“ข้ามีคำถาม” พัดที่ถืออยู่ถูกรวบเก็บใส่อุ้งมือ เอ้อร์เย่ว์หงเหล่มองคนด้านข้างก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงเรื่อยราวกับทั้งห้องไม่ได้ตกอยู่ในบรรยากาศฆ่าฟัน
“เชิญ”
“ทำไมต้องเป็น ‘เก้าสกุลใหญ่’ ...ไม่แปลกไปหน่อยหรือไง เหล่าซื่อกับเหลาอู่ยังพอเข้าใจได้ แต่ข้ากับเหล่าซาน ไหนจะสกุลล่าง ฮั่วเซียนกู เหล่าปา เหล่าจิ่วอีก พวกเราไม่มีผู้คนให้ใช้สอยลงกรวยมากมายเหมือนก่อนแล้ว”
“นี่เป็นเงื่อนไขของผู้แทนของท่านผู้นั้น” จางฉี่ซานอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “การขุดสุสานครั้งนี้ไม่ได้ต้องใช้พวกเราทั้งเก้าสกุล แต่คนที่ท่านผู้นั้นเลือกในครั้งนี้ต้องการความช่วยเหลืออย่างอื่นจากพวกเรา”
“ต้องอธิบายให้ยากลำบากเช่นนั้นหรือ พ่อพระใหญ่จาง” เสียงแหบต่ำที่
ไม่คุ้นหูของเจ้าบ้านหกคนใหม่กล่าวขึ้น “นี่คือเงื่อนไขที่พวกข้าไม่ได้รับรู้ก่อนตกลงหรือเปล่า หลอกลวงกันแต่ต้นเช่นนี้ไม่แย่ไปหน่อยหรือ”
“ไม่...เพราะพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องตกลงในเงื่อนไขประการหลัง”
“แล้วเงื่อนไขนั้นคืออะไรท่านบอกมาตรงนี้เลยไม่ได้หรือไง”
“เมื่อถึงเวลา ‘เขา’ จะเป็นคนบอกเอง”
“... ‘เขา’ ก็อยู่ที่นี่แล้วมิใช่หรือ”
อู๋เหลาโก่วที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยแทรกขึ้น เงยหน้าจากซันชุ่นติงบนตักเพ่งมองเลยไปด้านหลังในมุมมืด จนทุกสายตาหันตามไป
“นั่นใช่เขาหรือเปล่า หากใช่ก็เชิญออกมาพูดคุยกันเลยเถอะ”
“...จางฉี่หลิง”
นายทหารใหญ่กัดฟันแน่น ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ก้าวออกมาอย่างเงียบเชียบด้วยความรู้สึกไม่พอใจ อันที่จริงจางฉี่ซานก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะฟังเขาเท่าไร
...เพียงแค่หวังว่าจะมีหัวคิดกว่านี้อีกสักนิด
ใบหน้าเรียบเฉยของผู้หลบซ่อนในเงามืดเผยออกมาให้ทุกคนเห็น ชายรูปร่างสมส่วนผู้นี้อยู่ในเสื้อผ้ารัดกุมพร้อมกับดาบเล่มโตสะพายติดหลัง แววตาของเขาว่างเปล่าราวกับห้วงน้ำลึกไร้ก้นบึ้ง
“คนสกุลจางงั้นหรือ?”
“ข้าคือจางฉี่หลิงแห่งสกุลจาง” ชายผู้นั้นกล่าว “ข้าเป็นผู้ยื่นเงื่อนไขให้ท่านผู้นั้นเรียกพวกท่านทั้งเก้ามารวมกัน ณ ที่นี้”
“...แล้วเจ้าต้องการอะไรจากพวกข้า” เอ้อร์เย่ว์หงเหลือบมองประเมินบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาเปิดเผย “มีอะไรที่เก้าสกุลผู้ล่มสลายอย่างเราทำให้เจ้าได้หรือ”
“ข้าจะขอเท้าความถึงสาเหตุของการคว่ำกรวยครั้งนี้ก่อน...พวกท่านเองอยู่ในแวดวงนี้อย่างไรก็ต้องคุ้นชินกับความโลภของเหล่าจักรพรรดิโบราณ มนุษย์เราเมื่อยิ่งใหญ่คับฟ้าถึงจุดหนึ่ง สิ่งที่พวกเขาต้องการก็ไม่ใช่ทรัพย์สมบัติอีกต่อไป”
“...ความอมตะ” ฉีเถียจุ่ยรำพึงออกมาเพียงหนึ่งคำแล้วก็ปิดปากเงียบ
“ใช่...ในที่สุดสิ่งเดียวที่จะพรากพวกเขาจากอำนาจและทรัพย์สมบัติก็คือความตาย ดังนั้นจุดสูงสุดของจักรพรรดิทุกราชวงศ์ก็คือเฟ้นหากลวิธีอยู่ค้ำฟ้าตลอดกาล” ดวงตาว่างเปล่าฉายแววเจ็บปวดเพียงชั่วพริบตาก็จางหายไป “การคว่ำกรวยครั้งนี้ก็เช่นกัน ท่านผู้นั้น...กำลังแสวงหาความลับของสวรรค์”
“เง็กเซียนฮ่องเต้ยังไม่อาจฝืนลิขิตฟ้า ไยนายทหารท่านหนึ่งจึงคิดว่าตนจะทำได้” อดีตนางเอกงิ้วคนงามยกยิ้มเยาะ
“เพราะท่านบังเอิญได้รับรู้ความลับยิ่งใหญ่อย่างหนึ่งซึ่งจุดประกายความหวังอันเลือนลางให้มีเค้าความเป็นจริง” คำตอบนี้กลับเป็นจางฉี่ซานที่เอ่ยขึ้นมาแทน “สกุลจางของเราในยุคราชวงศ์ชิงมีถิ่นฐานอยู่ที่เขตกวนตง นอกด่านซันไห่กวน สมัยบิดาของข้าได้แยกตัวออกจากสายตระกูลหลักด้วยเหตุผลบางประการ หลังจากนั้นเมื่อด่านซันไห่กวนแตกพ่ายในสงครามจีน-ญี่ปุ่น ข้าจึงหนีตายลงมาถึงฉางซา”
เรื่องราวปูมหลังเช่นนี้ไม่ว่าใครในฉางซาก็ย่อมต้องเคยได้ยินมาก่อน แต่จู่ๆ เจ้าตัวกลับเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเอง ทุกคนจึงเริ่มเห็นเค้าลางบางอย่าง
“หลายปีก่อนข้าเคยกลับไปตามหาต้นตระกูล ในตอนนั้นข้าไม่พบอะไร
เลย...บ้านใหญ่สกุลจางที่บิดาของข้าเคยบอกเล่าไว้หายลับไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง” เสียงทุ้มยังคงเล่าเรื่องต่อไปอย่างใจเย็น “แต่ในการค้นหาครั้งนั้นข้าได้พบกับ...ลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าสองปี ซึ่งในตอนนั้นเขาได้รับตำแหน่งผู้นำสกุลที่เรียกว่า ‘จางฉี่หลิง’ แล้ว”
“เป็นไปไม่ได้” ใครสักคนโพล่งขึ้นมา “เสี่ยวเกอท่านนี้น่ะหรือ?”
อู๋เหลาโก่วเพ่งสายตามอง คนคนนี้อายุมากกว่าเขาเป็นสิบปี แต่กลับดูเหมือนเด็กหนุ่มราวยี่สิบต้นๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลากับร่างกายที่สมส่วนเหมือนคนหนุ่มที่ยังมีร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์
“จางฉี่หลิงมีรูปลักษณ์ที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้มาหลายสิบปี ตัวตนของเขาคือเครื่องยืนยันสมมติฐานที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงในหน้าประวัติศาสตร์” จางฉี่ซานโต้กลับก่อนจะเหลือบมองคนที่ยืนหลบมุมมืดอยู่หลังห้อง “หากไม่เชื่อ...จะถามเหล่าปาดูก็ได้”
เพียงเท่านั้นทุกสายตาก็เบนไปที่ฉีเถียจุ่ยทันที เจ้าบ้านแปดถอนหายใจเฮือกก่อนจะพยักหน้ารับช้าๆ แววตาหลังกรอบแว่นไม่มีแววล้อเล่นแต่อย่างใด บรรยากาศของห้องสี่เหลี่ยมถูกปกคลุมด้วยความลึกลับในทันที กลิ่นอายของสิ่งที่อธิบายไม่ได้ดึงให้ทุกคนจมจ่อมลงไปกับความคิดของตัวเอง
แต่แล้วก็มีเสียงวัตถุแหวกอากาศดังขึ้นทำลายภวังค์ความคิดของทุกคนจนหมดสิ้น
“เฉินผีอาซื่อ!!”
จางฉี่หลิงเบี่ยงตัวหมอบหลบลูกเหล็กที่ถูกดีดมาไม่ทันตั้งตัวทั้งชุดได้อย่างน่าหวาดเสียว เฉินผีอาซื่อหัวเราะหึแล้วเขวี้ยงตะขอเก้าเล็บไปเกี่ยวขอบโต๊ะให้พลิกคว่ำ เสียงกาน้ำชาแตกกระจายดังลั่นไปทั่วห้องแต่ก็ยังไม่มีผู้ใดขยับตัว
ฝ่ายผู้ถูกจู่โจมเห็นฉากกำบังถูกทำลายไปแล้วจึงตัดสินใจเหวี่ยงตัวพุ่งสวนเข้าไปใช้ท่อนขาเกี่ยวเชือกเหล็กเอาไว้แล้วกระชากอีกฝ่ายให้เสียหลักแทน
เมื่อถูกกระชากสวนแล้วสู้แรงไม่ได้เถ้าแก่บ้านสี่จึงปลดสายตะขอออกทันทีแล้วเตรียมซัดคืนด้วยลูกเหล็กในระยะประชิด
“เหล่าซื่อ!!”
เสียงตวาดลั่นห้องทำให้เขาชะงักในทันที เฉินผีอาซื่อสบถแผ่วเบาก่อนจะหันหน้าหนีจากผู้เป็นอาจารย์ จางฉี่หลิงเห็นสถานการณ์เย็นลงแล้วก็ลุกขึ้นช้าๆ ปลดสายตะขอซึ่งเกี่ยวขาอยู่ออกด้วยสีหน้าและลมหายใจที่ไม่เปลี่ยนแปลงสักนิด
“หึหึ...จะมาเป็นคนคีบลามะของพวกเราก็ต้องมีฝีมือหน่อย ขอบคุณเฉินผีอาซื่อที่ออกแรงให้”
คำพูดนี้ดังมาจากคนบนรถเข็น ป้านเจี๋ยหลี่เอ่ยกระเซ้าพลางเหลือบมองสีหน้าทะมึนของเอ้อร์เย่ว์หง เซี่ยจิ่วกวาดสายตามองไปโดยรอบก็พบว่าทุกคนแม้จะยังนิ่งอยู่กับที่แต่มือล้วนแตะเตรียมพร้อมอยู่กับอาวุธประจำตัว
จางฉี่ซานเห็นภาพความวุ่นวายตรงหน้าก็ถอนหายใจเฮือกอย่างหงุดหงิด
“จางฉี่หลิง เป็นตำแหน่ง...ไม่ใช่ชื่อ สกุลจางสายตระกูลหลักมีวิชาขุดสุสานสำนักเหนือที่ถ่ายทอดกันมาอย่างยาวนาน การมีอยู่ของสกุลจางทำเพื่อรักษาความลับอันยิ่งใหญ่ซึ่งซ่อนเร้นอยู่ในประวัติศาสตร์หลายพันปีของประเทศจีน” นายทหารใหญ่เหลือบมองแผ่นหลังของญาติผู้น้อง “การคว่ำกรวยครั้งนี้คือการค้นหาความลับที่สกุลจางปกป้องเอาไว้”
“เขาก็อยู่ที่นี่แล้วนี่ ถามเอาตรงนี้ไม่ได้หรือไง”
“คนเป็นจางฉี่หลิงรู้แต่หน้าที่ที่ตนจะต้องปกป้อง คำตอบของสิ่งที่พวกท่านต้องการนั้นข้าไม่อาจอธิบายออกมาได้ ...ยุคสมัยของสกุลจางขณะนี้มาถึงจุดที่เสื่อมโทรมไปพร้อมสังคมศักดินา คนยุคใหม่ลืมเลือนหน้าที่ปกป้องของตนไปจนหมดสิ้นแล้ว บัดนี้จางฉี่หลิงที่ยังอยู่ ‘ข้างนอก’ เหลือเพียงข้าคนเดียว” ผู้นำแห่งสกุลจางอธิบายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้ามาเพื่อขอความช่วยเหลือ...ข้าไม่อาจปกป้องความลับนี้ไว้แต่เพียงผู้เดียวได้ แต่หากพวกเราทุกคนผลัดเปลี่ยนกันเพียงสิบปีในหนึ่งร้อยปี...ประวัติศาสตร์จีนก็จะสามารถก้าวต่อไปได้”
เซี่ยจิ่วเข้าใจเงื่อนไขทั้งหมดได้ในทันที...ความลับที่ท่านผู้นั้นต้องการ คือสิ่งที่สกุลจางเก็บซ่อนเอาไว้...แต่เพื่อจะเปิดเผยสิ่งนั้นต่อพวกเขาจางฉี่หลิงจึงยื่นเงื่อนไขมาให้ทุกคนร่วมแบกรับบางอย่าง หน้าที่ที่ต้องใช้เวลาถึงสิบปี
“พวกท่านยังไม่ต้องรับปากข้าในตอนนี้ เงื่อนไขของท่านผู้นั้นคือการค้นหาความลับของ ‘หอบ้านสกุลจาง’ กุญแจแรกที่เราต้องค้นหาอยู่ในเขตภูเขาสูงของมณฑลเสฉวน คิดทบทวนเงื่อนไขทั้งหมดให้ดี...ข้าเพียงต้องการความช่วยเหลือแลกเปลี่ยนกับความลับยิ่งใหญ่ แต่เมื่อตัดสินใจไปแล้ว...พวกท่านอาจไม่มีวันหวนคืนสู่เส้นทางปกติ”
สิ้นสุดคำกล่าวนั้นของจางฉี่หลิง เฉินผีอาซื่อก็ลุกขึ้นก้าวออกจากห้องไปโดยไม่ได้กล่าวอะไร ตามติดด้วยเถ้าแก่บ้านหกคนใหม่ที่ไม่แม้แต่จะหันมาบอกลาใครตามมารยาท การประชุมในครั้งนี้จึงสิ้นสุดลงเอาดื้อๆ
“เช่นนี้ข้าก็ขอตัวก่อนล่ะ” เอ้อร์เย่ว์หงลุกขึ้น พลางคลี่พัดโบกไปมา สายตาเชือดเฉือนถูกส่งให้คนข้างตัวก่อนที่จะหันหลังไป “อย่าคิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ท่านต้องการเสมอนะ...พ่อพระใหญ่จาง”
“...ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าไม่เคยคิดว่าจะสามารถบังคับใครในเก้าสกุลได้อยู่แล้ว”
เถ้าแก่บ้านสองส่งเสียงขึ้นจมูกก่อนจะก้าวออกไปจากห้องโดยไม่ลืมบอกลาสหายเยาว์วัยแต่ละคน ตามติดด้วยป้านเจี๋ยหลี่ที่วันนี้เขามองเห็นแต่เรื่องสนุกสนานมากกว่าใครๆ ก็เลื่อนรถเข็นออกไปโดยทิ้งท้ายไว้แค่คำบอกลา
จางฉี่ซานรู้สึกอ่อนล้าอย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน เขาเผลอยกมือขึ้นนวดขมับก่อนจะรู้สึกถึงสายตาที่มองมา แววตาใสสะอาดซึ่งเขาฝันถึงลอยอยู่ตรงหน้า...แม้จะแฝงด้วยความหมายหลากหลายแต่นายทหารหนุ่มก็รู้สึกโหยหาเกินกว่าจะละสายตา
หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องคอยลอบสังเกตทุกอย่างอยู่เงียบๆ เมื่อเห็นเรื่องราวดำเนินมาถึงจุดนี้ก็ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง ฉีเถียจุ่ย จึงเริ่มขยับตัวบ้าง แล้วในที่สุดอู๋เหลาโก่วที่นั่งนิ่งมานานก็ต้องหลับตาลงก่อนจะเรียกสติลุกออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง
เซี่ยจิ่วก้าวตามเพื่อนออกจากห้อง...แต่ในก้าวสุดท้ายนั้นเจ้าบ้านสกุลเซี่ยก็ตัดสินใจหันกลับมาเหลือบมองผู้นำแห่งฉางซา
วงล้อสิบปีค่อยๆ หมุนวนกลับมาอย่างช้าๆ วันเวลาของเก้าสกุลใหญ่ที่ถูกหยุดเอาไว้กำลังจะกลับมาเดินใหม่อีกครั้ง
‘ต้องขอโทษด้วย’
นี่เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่พ่อพระใหญ่จางแห่งฉางซากล่าวคำพูดนี้กับเขาและสีหน้าลำบากใจ...ก็เป็นครั้งที่สองเช่นกัน ทั้งสองครั้งนั้นเกิดขึ้นในวันซึ่งฟ้ามืดสลัวก่อนเวลาฝนตกเพียงเล็กน้อย ครั้งแรกที่ฉางซา...ครั้งสองที่หังโจว
เซี่ยจิ่วไม่เคยชอบจางฉี่ซาน เพราะพวกเขาแตกต่างกันมากเกินไป...แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมรับนับถือชายผู้นี้
สิบปีก่อน...คนที่รู้เรื่องพรรคคอมมิวนิสต์จะกวาดล้างโจรขุดสุสานรวมถึงนโยบายปฏิรูปที่ดินจากคนรวยมาให้คนจนนั้นมีเพียงพ่อพระใหญ่จางกับตัวเขาซึ่งถูกอีกฝ่ายเรียกไปพบ วันนั้นเป็นวันที่ฉางซาฝนตกหนักที่สุดในรอบหลายปี
จางฉี่ซานเป็นทหารผู้เถรตรงและรู้หน้าที่ของตัวเองอย่างยิ่ง ตั้งแต่อ่านจดหมายพวกนั้นเขาเองก็คงตระหนักได้ถึงบทบาทโหดร้ายที่ต้องสวม เมื่อลูกของเพชรฆาตทำผิด...เพชรฆาตย่อมเป็นผู้ลงมือเอง เซี่ยจิ่วรู้ดีว่าการที่เขาถูกเรียกไปถามความเห็นมันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง...แท้จริงพ่อพระใหญ่จางต้องการให้เขาวางแผนซ้อนตัวเองเพื่อหาทางออกให้กับเก้าสกุลที่เหลือ
ผู้สูญเสียหนึ่งเดียวในเหตุการณ์ครั้งนั้นจึงมีแต่เฮยเป้ยเหล่าลิ่ว...
หรืออาจจะนับรวมพ่อพระใหญ่...ซึ่งต้องก้าวเดินต่อไปด้วยภาระทั้งหมดที่แบกรับไว้แต่เพียงผู้เดียว
‘ท่านผู้นั้นต้องการความลับของสกุลจาง แต่ ‘เขา’ ต้องการความช่วยเหลือ และทั้งคู่เลือกเอาพวกเราเก้าสกุลไปเป็นข้อแลกเปลี่ยน’ ผู้มาเยือนเอ่ยขึ้นเมื่อเขาอ่านจดหมายทั้งหมดเรียบร้อย
‘...สกุลจางเป็นคนเห็นแก่ตัวที่มีความรับผิดชอบเหมือนกันหมดหรือเปล่า’ จางฉี่ซานยิ้มรับคำเสียดสีนั้นอย่างจำยอม
‘ข้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่ก็ได้ยื่นเงื่อนไขที่คิดว่าคุ้มค่า...ก่อนจะส่งข่าวออกไปจึงอยากถามความเห็นเจ้า’
‘ท่านหลอกข้าเป็นครั้งที่สองไม่ได้ พ่อพระ’ เซี่ยจิ่วเหยียเหยียดยิ้ม ‘คราวก่อนข้ายินยอมเป็นหมากยืมบนกระดานของท่าน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน’
‘...เชื่อเถอะเซี่ยจิ่ว ข้าไม่เคยมองเจ้าเป็นหมากของข้าสักครั้งเดียว’
ผู้ยิ่งใหญ่แห่งฉางซาหัวเราะขมขื่นก่อนจะจากไปทันทีเมื่อเขาบอกอีกฝ่ายว่าตนให้คนไปตามอู๋เหลาโก่วมา
...จางฉี่ซานผู้แข็งแกร่งราวกับภูเขาคือชายที่น่าสงสาร เพราะสิ่งเดียวที่เขาไม่อาจปกป้องเอาไว้ได้คือหัวใจของตัวเอง
ถึงเวลาแล้ว...
ชายหนุ่มหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลาก่อนจะก้าวออกไปในสายฝนขมุกขมัวของเมืองหังโจว
TBC ... next week
No comments:
Post a Comment