[QZGS-OS] 1 sec (หานจาง :: หานเหวินชิงxจางซินเจี๋ย)

[QZGS-OS] 1 sec (หานจาง :: หานเหวินชิงxจางซินเจี๋ย)


**spoiled alert เนื้อหาในเล่ม4**

ภาพชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งหลังตรงคีบอาหารเข้าปากอย่างเป็นแบบแผนนั้นคือสิ่งที่คนในสโมสรป้าถูคุ้นชิน จางซินเจี๋ยมักจะนั่งที่โต๊ะตัวเดิมทุกวันไม่เคยเปลี่ยน ทั้งหมดเป็นไปตามระบบระเบียบอย่างมากจนทุกคนในสโมสรแทบจะบอกได้ด้วยซ้ำว่ารองกัปตันผู้นี้จะใช้เวลาเท่าไรในการกินอาหารชุดนี้

เป็นที่รู้กันว่าชายหนุ่มเจ้าระเบียบผู้นี้ไม่พูดคุยระหว่างรับประทานอาหาร นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาคุ้นชินแต่ทำใจรับไม่ค่อยได้...เก้าอี้ตรงข้ามชายหนุ่มจึงมักว่างเปล่าเสมอ

สมาชิกสโมสรป้าถูมักเป็นคนห่ามๆ อย่างหานเหวินชิงมากกว่า การนั่งกินข้าวกับคนระเบียบจัดผิดวิสัยชาวป้าถูทำให้พวกเขาโดนออร่าผู้ดีมีมารยาททำร้ายจิตใจ สุดท้ายภาพการนั่งกินข้าวคนเดียวของรองกัปตันจึงกลายเป็นความคุ้นชินเนิ่นนาน

จนกระทั่งวันนี้...

เจี่ยงโหยวที่กวาดข้าวเข้าปากจนเรียบร้อยนั่งมองจางซินเจี๋ยกินข้าวทีละคำทีละคำอย่างนั่งไม่ติด สายตาคนทั่วไปดูก็รู้ว่าหมอนี่มีเรื่องแต่ก็ไม่คิดจะสนใจไปถามอะไรให้มากความ

หานเหวินชิงเองก็เป็นหนึ่งในคนที่สังเกตเห็น...ภาพของเก้าอี้ตัวตรงข้ามที่ไม่ว่างเปล่ามันสะดุดตาเกินไป

...แต่สุดท้ายเขาก็แค่หันหลังแล้วเดินออกมาโดยที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ



จางซินเจี๋ยเห็นจากหางตาว่าหานเหวินชิงเดินออกจากห้องอาหารไปเฉยๆ

มือของเขายังขยับตะเกียบคีบข้าวสลับกับกับข้าวตามลำดับไม่มีพลาด ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามความคาดการณ์ ตามแบบแผน

...เขานั่งกินข้าวคนเดียวมาเนิ่นนาน อันที่จริงก็สบายใจดี เขาไม่ต้องการให้ใครมาอึดอัดใจกับนิสัยส่วนตัวเช่นกัน

หลังจากกัปตันออกจากห้องไป คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาก็มีท่าทีผ่อนคลายลงอย่างไม่ได้ตั้งใจในทันที

เจี่ยงโหยวจะกลัวหานเหวินชิงนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก...แต่อีกฝ่ายกังวลมากไปแล้ว เพราะเมื่อใดที่ใครหรืออะไรเข้ามาในอาณาเขตของจางซินเจี๋ยแล้ว หานเหวินชิงจะเลิกสนใจทันที

ดังนั้น...ความกังวลของเจี่ยงโหยวจึงเกินกว่าเหตุทั้งสิ้น

จางซินเจี๋ยคิด ขณะที่คีบข้าวคำสุดท้ายเข้าปากด้วยท่าทีปกติ



เที่ยงวันถัดมาชายหนุ่มมองเมนูอาหารผ่านกรอบแว่นตาแล้วก็เลือกมาสองอย่างกับน้ำซุปหนึ่งถ้วย ก่อนจะยกถาดไปวางไว้บนโต๊ะตัวเดิม

เขาขยับจัดตำแหน่งจานให้เข้าที่ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหนึ่ง แล้วค่อยหยิบตะเกียบเริ่มคีบอาหารเข้าปากอย่างที่ทำทุกๆ วัน

แต่วันนี้...กลับมีเงาหนึ่งมาพาดผ่านถาดอาหาร

หานเหวินชิงวางถาดข้าวตัวเองที่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะทรุดตัวนั่งลงจ้วงข้าวเข้าปากโดยที่ไม่ได้พูดอะไร จางซินเจี๋ยเองเห็นดังนั้นก็คีบข้าวเข้าปากต่อเรื่อยๆ ไม่ได้เสียจังหวะ

มื้ออาหารนั้นผ่านไปในความเงียบ แม้กัปตันของสโมสรป้าถูจะจัดการอาหารโปรตีนสูงของตัวเองเสร็จแล้วแต่เขาก็ยังคงนั่งกอดอกมองรองกัปตันของตัวเองคีบข้าวเข้าปากทีละคำโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

ภาพของชายหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านสวมแว่นตากรอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตเรียบกริบกำลังรับประทานอาหารนั้นดูราวกับคุณชายใหญ่ ข้อมือที่โผล่พ้นแขนเสื้อเชิ้ตขยับอย่างนุ่มนวลในขณะที่ปลายนิ้วออกแรงควบคุมตะเกียบดึงเอาความสนใจของกัปตันเลือดร้อนคนนี้ไปได้ชะงัด เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทางหงุดหงิดอะไรแม้จะต้องนั่งรอนาน

จริงอยู่ที่หานเหวินชิงเห็นภาพนี้บ่อยจนชินแล้ว...แต่ที่ไม่คุ้นชินคือภาพของการมีคนอื่นนั่งอยู่ตรงข้ามจางซินเจี๋ย

ชายหนุ่มเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมา เขามีความคิดไม่ซับซ้อนเหมือนกับอีกฝ่าย หลังจากสรุปกับตัวเองได้แล้วว่าไม่พอใจกับภาพเมื่อวานนี้ สิ่งที่หานเหวินชิงตัดสินใจทำก็คือการเอาตัวเองมานั่งแทนที่ว่างตรงนั้นซะ จะได้ไม่ต้องหงุดหงิด

เขาไม่อยากหงุดหงิดแล้ว...ก็แค่นั้น



จางซินเจี๋ยเห็นสายตาอีกฝ่ายมองตามมือตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ได้แต่ขยับมันไปตามจังหวะปกติ ชายหนุ่มครุ่นคิดถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายมานั่งจ้องกันแบบนี้แล้วก็ได้ข้อสงสัยมาสองสามอย่าง

ด้วยนิสัยของเขาจึงไม่กล้าฟันธงอะไร...และถ้าจะให้ถามออกไปตรงๆ เขาก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น แล้วก็ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้หานเหวินชิงอีก

จางซินเจี๋ยตักน้ำซุปเข้าปากอย่างเงียบเชียบด้วยความรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าเมื่อวาน

แค่ดวงตาสีเข้มที่จับจ้องมาที่ตัวเขาเพียงวินาทีเดียว...ก็ต่อชีวิตเขาไปได้อีกสิบปีแล้ว



TALK

//หวีดร้องเฉพาะกิจ//

ไม่ไหว ใจข้าไม่ไหวแล้ว ขอหวีดหนึ่งฟิคก่อน พี่จางดีมาก พี่จางดีมาก พี่จางดีมาก พี่จางดีมาก

//เขียนดายอิ้งเมสเสจ

'หานจางฆ่าข้าตาย'

ทอล์กไม่ออกบอกไม่ถูก ใจสั่นมาก ช่วยด้วย //กุมอกล้มตายไป ลาก่อนทุกคน... หวังว่าจะมาล้มตายไปด้วยกันกับหานจางนะคะ โฮกฮาก