「秋天开的花朵」
Blossom in Autumn
Blossom in Autumn
Fandom
: Dao Mu Bi Ji (บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน)
Pairing
: 15 (จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)
Rate
: G
Timeline
: หลังสงครามโลกครั้งที่สอง
***ตัวอย่างของรวมเล่มที่จะออกในงานDMBJonly event 16/8/58 จะลงสัปดาห์ละตอนไปเรื่อยๆ จนถึงวันงานนะคะ***
pre-order ได้ที่นี่ค่ะ
pre-order ได้ที่นี่ค่ะ
00
“พี่รอง”
ในบ่ายวันหนึ่งที่แสงสว่างจ้าจนแสบตา
เด็กชายที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเที่ยววิ่งร้องเรียกคนที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ที่ตรงชานบ้านไปทั่ว
ชายผู้ถูกตามหาคนนั้นรูปร่างผอมสูงแต่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง
มือของเขากำลังจัดการกับปืนกลเก่าๆ ของตัวเองโดยไม่สนใจเสียงโวยวายด้านหลังแม้แต่น้อย
“พี่รอง” เมื่อพบเป้าหมายเด็กชายก็ปรี่เข้าไปใกล้ก่อนจะคลานไปเกาะหลัง
“พี่รอง!”
“โว้ย! เรียกอยู่ได้ อะไรของเอ็งวะ!?” ดวงตาข้างที่ไม่ถูกคาดปิดเอาไว้ตวัดมาจ้องอย่างหงุดหงิดทันที
สีหน้าของคนเป็นพี่นั้นพร้อมจะเงื้อฟาดน้องตัวเองได้ทุกวินาที
“ขึ้นเขาไปตักทรายครั้งนี้ข้าไปด้วยได้ใช่ไหม”
เด็กน้อยผู้ชินชากับมือเท้าของพี่ชายแล้วยังคงส่งเสียงถามเรื่อยเจื้อยไม่เกรงกลัว
ชายตาเดียวนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอื้อมมือไปดีดหน้าผากน้องชายอย่างหมั่นไส้
“ไปบอกเตี่ยเอ็งโน่น...” ว่าพลางแยกเขี้ยวใส่ “แล้วไอ้ปืนโทรมๆ ของเอ็งก็หัดดูแลซะบ้าง
เกิดขัดลำกล้องหน้าบ๊ะจ่างขึ้นมาข้าจะขำให้ฟันหัก”
“ได้ๆ งั้นข้าไปบอกพ่อนะ!!”
ด้วยอารามตื่นเต้นดีใจ
เรื่องปืนกลไฟนั้นก็คล้ายกับจะไม่เข้าหู เด็กหนุ่มยิ้มกว้างรับจนตาหยีก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที
ตระกูลของเขาเป็นโจรขุดสุสานมาตั้งแต่โบราณ
ตั้งแต่พอรู้ความเด็กหนุ่มเองก็ติดตามพ่อและปู่ลงดินมาหลายครั้ง คราวนี้แอบได้ยินผู้ใหญ่คุยกันว่าเจอของดีแต่เสี่ยงอันตราย...ฟังได้แค่นั้นเลือดร้อนก็พลุ่งพล่านอยากตามไปด้วย
แต่ถ้าปล่อยให้แม่มาถามเองจะต้องโดนห้ามแน่ๆ จึงต้องรีบมาดักคอเอาไว้ก่อนไม่ให้เสียงาน
“...ไอ้สาม”
เสียงทุ้มของพี่ชายเรียกเอาไว้
เด็กชายผู้กำลังตื่นเต้นจึงหันกลับมาโดยไม่ได้เอะใจในน้ำเสียงที่แปลกออกไป
“ว่าไงพี่รอ...”
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจจนก้าวพลาดล้มกลิ้งไปกับพื้นไม้...แสงแดดสว่างจ้ากลับกลายเป็นสีแดงคล้ำ
กลิ่นคาวชวนคลื่นเหียนคละคลุ้งไปทั่ว
ร่างของพี่ชายไม่ใช่พี่ชายอีกต่อไป...ผีดิบนั่นมีเนื้อหนังที่เหมือนถูกถลกผิวออกไป
หยดเลือดไหลซึมออกมาเป็นวงกว้างกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างไปทีละนิด เด็กหนุ่มผงะถดตัวถอยหลังด้วยความตกใจ
แต่เพียงวูบเดียวก้อนเนื้อชุ่มก็ขยับเข้ามาใกล้จนกลิ่นเหม็นเปรี้ยวอัดแน่นเต็มจมูก
ดวงตากลวงโบ๋ข้างหนึ่ง
ปูดโปนข้างหนึ่งกำลังจ้องตรงมาอย่างที่อ่านความหมายไม่ออก สิ่งที่คล้ายจะเป็นริมฝีปากขยับอยู่ใกล้จนแทบแนบชิด...
“หนี...ไป”
เสียงฟ้าผ่าดังลั่นที่นอกหน้าต่างปลุกให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่น
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา
เหงื่อซึมชื้นใต้แผ่นหลังจนที่นอนเปียกเป็นวงกว้าง เขาค่อยๆ
ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
มือทั้งสองที่สั่นระริกถูกยกขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าออก
แค่ความฝัน...?
ความมืดมิดยามค่ำคืนดึงให้เขากลับสู่ห้วงฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า...กลิ่นในวันนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำแม้ฆานประสาทจะใช้การไม่ได้อีกต่อไป
ท่ามกลางบ้านหลังใหญ่ที่มีเพียงเสียงสายฝนกระทบหลังคามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ได้แต่นอนกอดตัวเองเอาไว้ให้คลายความหนาวเย็นพร้อมกับคำทวงถามที่จะไม่มีวันได้คำตอบ
พี่รอง...ที่ปืนขัดลำกล้องวันนั้นพี่จะไม่กลับมาหัวเราะเยาะข้าแล้วจริงหรือ...
TBC...
No comments:
Post a Comment