[fic]「秋天开的花朵」Blossom in Autumn 03 (15 :: จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)

「秋天开的花朵」Blossom in Autumn 03 (15 :: จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)

「秋天开的花朵」
Blossom in Autumn

Fandom : Dao Mu Bi Ji (บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน)

Pairing : 15 (จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)

Rate : G

Timeline : หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

***ตัวอย่างของรวมเล่มที่จะออกในงานDMBJonly event 16/8/58 จะลงสัปดาห์ละตอนไปเรื่อยๆ จนถึงวันงานนะคะ***

pre-orderได้ที่นี่ค่ะ

ลิงค์ตอนที่ 0 1 2

03

              ในเขตเมืองเก่าของฉางซายังมีบ้านไม้ก่อตัวเรียงกันอย่างเบียดเสียด ถนนแคบๆ เป็นแผ่นหินที่สึกกร่อนไปตามเวลา หากจะเข้ามาถึงส่วนนี้ได้ก็มีแต่ต้องเดินมาจากถนนใหญ่ลัดเลาะตามแนวแม่น้ำลอดใต้เนินสะพาน ตรอกเล็กๆ แห่งนี้มีการแลกเปลี่ยนค้าขายข้าวของทุกอย่าง ตั้งแต่สัตว์ทุกชนิด ยาสมุนไพร อุปกรณ์ทำงาน หรือแม้กระทั่งอาวุธ

ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวผ่านความครึกครื้นนั้นไปอย่างไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้าง เขาเดินลึกลงไปจนถึงเรือนไม้ที่สร้างติดกับกำแพงดินและมีส่วนยื่นออกไปเหนือผิวน้ำ ชายคนนั้นถือวิสาสะก้าวผ่านเข้าไปในระเบียงบ้าน...แล้วผลักประตูตรงสุดทางให้เปิดออกจนกลิ่นธูปหอมจากด้านในกระจายฟุ้งออกมา

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มีโต๊ะไม้ตั้งอยู่พร้อมกับกระถางธูปมากมาย กำแพงทึบไม่อนุญาตให้แสงแดดเล็ดรอดเข้ามาได้ จึงมีเพียงตะเกียงน้ำมันบนโต๊ะเท่านั้นที่ช่วยให้ความสว่าง

“บ้านเก้าผู้ตรงต่อเวลา” เจ้าของห้องเอ่ยทักทายก่อน เงาวูบไหวจากเปลวไฟสะท้อนกับดวงตาหลังกรอบแว่นทรงกลมเป็นแววลึกล้ำยากจะอ่านออก

“เหล่าปา” ผู้มาเยือนโค้งให้อย่างเคารพนับถือให้กับเจ้าบ้านสกุลฉีพร้อมกับหยิบถุงผ้าที่มีเศษเหรียญออกมาวางบนโต๊ะดูดวง

“ไม่ต้อง...ของที่เจ้าต้องการข้าให้คนเตรียมไว้แล้ว” ห่อผ้าถูกยกขึ้นมาบนโต๊ะดูดวงตัวเล็ก เมื่อแกะออกก็พบกับแจกันขนาดเล็กที่มีลวดลายของดอกไม้อันอ่อนช้อยงดงาม “เครื่องเคลือบยุคราชวงศ์หมิงคงเป็นที่ถูกใจท่านแม่ของเจ้า”

“ขอบคุณท่านมาก” เซี่ยจิ่วสำรวจสินค้าตรงหน้าโดยละเอียดพร้อมกับคิดคำนวณราคาค่างวดอย่างรวดเร็ว “ของชิ้นนี้...”

“น่าเสียดาย วันนี้จะมีเรื่องใหญ่มาหาข้า” ขัดขึ้นเรียบๆ “สนทนากับเจ้าได้ไม่นาน แจกันใบนี้ข้าขอยกให้เจ้าแทนคำขอโทษ”

คุณชายบ้านเก้าอ้าปากจะตอบแต่ก็โดนฉีเถียจุ่ยยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้หยุดพูดอีกครั้ง

“ ‘เซี่ยจิ่วเย๋*’ เจ้าเป็นคนฉลาด คงรู้คำตอบของสิ่งที่สงสัยอยู่แล้ว”

“...กล่าวเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วครู่กับคำกล่าวนั้นก่อนจะตอบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึก

“ชะตากรรมที่เจ้าสร้างมันขึ้นมาเอง ไม่จำเป็นต้องใช้วิชาพยากรณ์ก็ย่อมเดาได้”

วาจาสิทธิ์ของฉีเถียจุ่ยเมื่อกล่าวออกมาแล้วย่อมไม่มีทางเปลี่ยนแปลง คุณชายแห่งบ้านเก้าสบตาคนตรงหน้า ห่อแจกันใบเล็กถูกรวบขึ้นมาก่อนศีรษะจะคำนับอีกครั้ง

“งั้นข้าคงรบกวนเพียงเท่านี้”

เมื่อว่าเช่นนั้นเจ้าบ้านแปดก็ลุกขึ้นส่งพร้อมกับหยิบห่อกระดาษขนาดประมาณฝ่ามือมาใส่ลงในแจกัน กลิ่นหอมประหลาดกำจายขึ้นมาโดดเด่นจากกลิ่นธูปในห้องนั้นชัดเจน

“ฝากความเป็นห่วงถึงเถ้าแก่ให้ดูแลสุขภาพด้วยนะเซี่ยจิ่ว”

เสียงของฉีเถียจุ่ยแม้ราบเรียบแต่ก็มีพลังบางอย่าง เขาหันหลังให้กับคำทิ้งท้ายนั้นแล้วก้าวออกมาจากห้อง แต่เมื่อเดินออกมาถึงนอกระเบียงไม้ ‘เรื่องใหญ่’ ของฉีเถียจุ่ยก็มารออยู่แล้วตรงนั้น

คนมากมายในชุดเครื่องแบบล้วนมีแผ่นหลังเหยียดตรงและกิริยาที่นิ่งสงบไม่ต่างจากผู้เป็นนาย เซี่ยจิ่วโค้งให้นายทหารคนสำคัญอย่างไม่นึกประหลาดใจ

“เหล่าปากำลังรอท่านอยู่”

จางฉี่ซานเพียงพยักหน้ารับแล้วก็เดินสวนเข้าไปโดยที่ไม่ได้โต้ตอบอะไร

คุณชายบ้านเก้าเห็นดังนั้นก็หัวเราะแผ่วเบาแล้วเดินลงเนินใต้สะพานย้อนกลับไปทางเก่า...ผู้ยิ่งใหญ่แท้จริงย่อมรู้ว่าเมื่อไรถึงจำเป็นต้องคลานลงต่ำหรือไต่ขึ้นสูง พ่อพระใหญ่จางย่อมรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

นับเป็นบุญของฉางซาหรือแผ่นดินจีนก็คงไม่ผิดนัก...

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังก้าวผ่านสะพานหินแสงแดดก็สะท้อนกับผิวแม่น้ำเป็นประกายประหลาด เซี่ยจิ่วรับรู้ถึงความผิดปกติทันที อีกไม่นานนักอาการปวดศีรษะจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ไล่จากขมับทั้งสองข้างร้าวมาจนถึงในกระบอกตา

อาการเหล่านี้อยู่กับเขามานานจนแทบจะลืมไปแล้วว่าช่วงที่ปกติเป็นอย่างไร แต่เขาไม่เคยบอกกับใครนอกจากหมอประจำตระกูลที่ทำได้เพียงแต่การสั่งฝิ่นเพิ่มเท่านั้น ส่วนธูปจิ้นผอที่ถูกใส่มาในแจกันใบนี้...ท้ายสุดแล้วเขาก็คงจะไม่ได้ใช้มัน

สิ่งที่เขาต้องคิดนั้นมีมากมายเหลือเกินแม้ในขณะหลับตา...

“พ่อพระใหญ่...ข้าเคยบอกท่านแล้วว่านั่นคือคำสุดท้าย”

จางฉี่ซานมองสีหน้าราบเรียบของอีกฝ่ายแล้วก็ก้าวเข้าไป หยิบถุงผ้าเทลงบนโต๊ะดูดวงตัวเล็กนั้น

“ข้าเป็นคนธรรมดาไม่ได้แตกต่างจากเจ้าหรือเซี่ยจิ่วเลย”

“คนธรรมดาที่ใหญ่โตขึ้นทุกที...” เจ้าบ้านสกุลฉีมองเศษเหรียญก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินนำเข้าไปยังประตูด้านหลัง “ว่ากันตามตรง...ทุกครั้งที่ท่านกลับมาที่นี่ ข้าลำบากใจเหลือเกิน”

หน้าด่านของฉีเถียจุ่ยไม่เหมือนใคร...มีเพียงโต๊ะดูดวงตัวเล็กในห้องธูป จึงต้องจ่ายเศษสตางค์เพื่อจะเข้าไปยังห้องสมบัติด้านหลัง และเมื่อเลือกสินค้าขึ้นมาหนึ่งชิ้น ราคาค่างวดของมันจะถูกตั้งขึ้นมาโดยมีคำทำนายที่เป็นดังวาจาสิทธิ์รวมมาด้วย

คนมากมายมาที่นี่เพื่อคำทำนายมากกว่าสินค้าเหล่านั้น...ไม่เว้นแม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่แห่งฉางซา

“...ข้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก”

“นั่นเพราะท่านไม่เชื่อข้าเอง” คำตอบนั้นตรงอย่างยิ่ง “แต่ฮูหยินของเอ้อร์เหย่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงสิ่งนั้นได้เช่นกัน”

นายทหารใหญ่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เดินสำรวจสมบัติโบราณในห้องนั้นโดยละเอียด

แม้ฉากหน้าจางฉี่ซานจะเป็นนายพลผู้ยิ่งใหญ่ แต่เดิมนั้นเขาเป็นโจรขุดสุสานที่ได้รับถ่ายทอดวิชามาจากสำนักเหนือ มีวิชาฮวงจุ้ยลึกล้ำ สายตาเฉียบคมสามารถอ่านและวิเคราะห์สุสานโบราณได้แม่นยำจนเป็นที่เลื่องลือในอดีต ของโบราณชิ้นไหนเมื่ออยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายอะไรให้มากความ

หลังจากเงียบไปอยู่นาน สิ่งที่ถูกเลือกขึ้นมาคือกล่องหินหยกแกะเป็นลวดลายดอกไม้ ขอบของมันเลี่ยมด้วยทองอย่างประณีต สมบัติชิ้นนี้ไม่ได้มีอายุเท่าไร น่าจะเป็นของตกทอดธรรมดาในสุสานของตระกูลใหญ่ๆ ทั้งราคาค่างวดอะไรก็คงไม่ได้สูงมากมาย แต่สลักตรงฝากล่องที่เป็นชิ้นหยกขาวถูกแกะแล้วร้อยด้วยดิ้นไหมทองนั้นถูกใจเขา

“ ‘มือ’ ” ดวงตาหลังกรอบแว่นทอดมองของในมืออีกฝ่าย

สีหน้าของนายทหารหนุ่มไม่เปลี่ยนไปแม้สักนิด คล้ายกับคำกล่าวนั้นไม่มีผลต่อตัวเขาแต่อย่างใด

“...ส่วนที่ข้าได้เตือนท่านไว้ก็ย่อมเป็นไปตามนั้น สุดแท้แต่ท่านจะพิจารณา”

ถุงใส่เงินถูกส่งมาให้ แล้วสินค้าก็ถูกจัดใส่ห่อผ้าอย่างดี จางฉี่ซานยื่นมือรับของก่อนจะสบตาอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย

“เหล่าปา บางอย่าง...ต่อให้ข้าฟังก็ไม่อาจทำตามได้”

“...เพราะเช่นนี้ ข้าจึงยิ่งลำบากใจ” ผู้อ่อนวัยกว่าตอบ “หากท่านต้องการเป็นคนธรรมดา ท่านต้องคิดแบบคนธรรมดา นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะตรวจดวงชาตะให้ท่าน”

ร่างสูงใหญ่ของนายทหารเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความอึดอัดที่ฉีเถียจุ่ยไม่ชอบเอาเสียเลย

ถุงนั้นมีจำนวนเงินเท่ากับราคาของกล่องหยกพอดิบพอดี บางทีที่นายทหารเลือกของชิ้นนั้นอาจไม่ได้เป็นเพราะถูกใจจริงๆ แต่เลือกเพราะความเหมาะสมกับสิ่งที่ตระเตรียมไว้

แม้จะเป็นผลดีต่อฉางซา แต่ฉีเถียจุ่ยไม่ชอบนิสัยข้อนี้ของพ่อพระใหญ่ การมองส่วนรวมมองมุมกว้างมากเกินไป จนหลายครั้งก็ลืมมองตนเอง...บนที่สูงอันหนาวเหน็บ บาดแผลของผู้ยิ่งใหญ่ย่อมไม่มีใครอยู่ช่วยดูแลรักษามัน

ตัวเขามีกฏเหล็กของตนในการใช้วิชาพยากรณ์...สุดท้ายแล้วก็ได้แต่เก็บงำทุกอย่างไว้เพียงคนเดียวแล้วเฝ้ามองสิ่งต่างๆ หมุนเปลี่ยน

ผู้ยิ่งใหญ่เกี่ยวพันกับผู้คนมากเกินไป คำพูดเดียวของเขาอาจจะทำให้ดวงชะตาของใครอื่นปั่นป่วน เขาเองก็ไม่รู้ว่าตนทำถูกหรือไม่...แต่สิ่งที่เขาบอกพ่อพระใหญ่จางไปอาจจะไม่ใช่คำตอบของคำถามที่อีกฝ่ายต้องการ

บางทีเขาก็ได้แต่หวัง...ว่าเมื่อเรื่องทุกอย่างจบลงจะไม่มีใครต้องเสียใจภายหลัง

++++++

              ‘พี่รอง แรกๆ ที่ลงดินพี่ไม่กลัวบ้างหรือ’

‘อะไรของเอ็งอีกวะไอ้หนู’

‘ก็ในนั้นมันมีอะไรอยู่ก็ไม่รู้ พี่ไม่กลัวบ้างหรือไง?’

‘ไอ้โง่เอ้ย’

สบถยาวเหยียดจบหนุ่มตาเดียวก็หันมาง้างมือตบหัวเข้าให้แบบไม่มีปราณีสักนิดจนคนเป็นน้องต้องครางโอด

‘จะกลัวทำไมกับของที่ไม่รู้...เอ็งแค่เข้าไปให้รู้แล้วซัดมันซักโป้งก็จบ’

พี่รองของอู๋เหลาโก่วอายุเยอะกว่าหลายปี เป็นคนหนุ่มที่มีพลัง ใจห้าวหาญ ไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใด...ตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยเห็นพี่ชายคนนี้จะยอมแพ้กับอะไร ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหนพี่รองก็แค่พุ่งชนกับมัน

หากไม่ได้อายุสั้นไปเสียก่อน...ก็คงจะเป็นผู้นำสกุลที่ยิ่งใหญ่ได้มากกว่าตัวเขาในตอนนี้

แผ่นปั๋วเพี่ยนในกล่องไม้ถูกหยิบขึ้นมาส่องกับแสงตะเกียงวูบไหว ปลายนิ้วไล้แผ่วเบาไปตามลวดลายสีซีด ชายหนุ่มไม่เคยเข้าโรงเรียน...แต่ถึงเคยได้เรียนเขียนอ่านจริงๆ ข้อความบนผืนผ้าไหมนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะแกะออกโดยง่าย

สมบัติมากมายขุดขึ้นมาได้ก็ถูกแลกเปลี่ยนกับพวกคนต่างชาติผู้บ้าคลั่งของโบราณ...จะมีก็แต่แผ่นจารึกผืนนี้ที่อย่างไรก็ตัดใจขายไปไม่ลง

ของดูต่างหน้า?

ไม่หรอก...ผู้ที่หากินกับสมบัติคนตายอย่างพวกเขาไม่ละเอียดอ่อนถึงขั้นนั้น

ชายหนุ่มม้วนผืนผ้าอย่างระวังแล้วเก็บกลับลงไปในก้นหีบที่ลึกที่สุดเช่นเดิม ก่อนจะกลับมานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน...จนน้ำมันตะเกียงหมดแล้วฟ้าสางในที่สุด

“ซันชุ่นติง” ศีรษะเล็กๆ ผงกขึ้นหันมองเจ้าของทันทีที่กระซิบเรียก ดวงตาใสมองสบไม่หลบหนี “ครั้งนี้เจ้าก็ยังจะไปกับข้าใช่ไหม?”

เจ้าหมาแคระลุกเดินเตาะแตะมาที่ขอบโต๊ะก่อนจะกระโดดลงมาบนหน้าตักของเจ้าของ เอาปลายจมูกดุนแขนแล้วมุดเข้าไปอยู่ในแขนเสื้ออย่างรู้งานจนชายหนุ่มหลุดขำ

“...ไปกันเถอะ”

อู๋เหลาโก่วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไป แล้วสุนัขนับสิบก็ค่อยๆ ลุกเดินตามติดไปไม่ห่างเจ้าของ

แต่เมื่อก้าวออกไปพ้นเขตบ้าน ตรงนั้นก็มีรถทหารจอดรออยู่แล้ว โดยมีเจ้าของใบหน้านิ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านข้าง พ่อพระใหญ่จางไม่มีเครื่องแบบทหารอยู่บนตัวอย่างที่ใครต่อใครชินตา นั่นทำให้เขารู้สึกสนิทใจมากกว่าจนกล้าเปิดรอยยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย...เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายปีก่อนในค่ำคืนกลางสายฝน

“สาย” เสียงนั้นดุอย่างยิ่งหากไม่ได้ทำให้เขาเกรงกลัว

“...คณะเดินทางของสกุลอู๋มันวุ่นวายอยู่สักหน่อย” พยักเพยิดไปทางสุนัขของตน “หากท่านจะกรุณา...”

“ขึ้นมา”

ประตูรถถูกเปิดให้ก่อนที่สุนัขพันธุ์ทางสีดำสนิทจะกระโดดขึ้นไปเป็นตัวแรก ตามมาด้วยทิเบแทนมัสติฟตัวอ้วนสีน้ำตาลแดงที่กินพื้นที่ไปกว่าครึ่ง

“หวังว่าครั้งนี้จะเป็นกรวยอวบนะพ่อพระ” อู๋เหลาโก่วเอ่ยกระเซ้าก่อนจะได้เห็นมุมปากของอีกฝ่ายขยับยกขึ้น

“ส่วนแบ่งของเจ้าจะเป็นที่น่าพอใจ”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเบา ก้าวขึ้นรถไปบ้างโดยมีหัวหน้าคณะในครั้งนี้ปิดประตูตามหลังให้ แล้วขบวนรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากเขตตัวเมืองฉางซา

สุนัขจิ๋วมุดออกมากลิ้งตัวบนตัก ดวงตาแป๋วจ้องหน้าเจ้าของอย่างมีความหมายก่อนจะเห่าเบาๆ

“ข้ารู้...ไม่ต้องห่วงหรอก”

ปลายนิ้วของเขาสัมผัสลูบศีรษะของเพื่อนตัวน้อยอย่างแผ่วเบาก่อนจะหันมองออกไปยังต้นไม้ที่มีใบสีเหลืองเขียวด้านนอก

อากาศเย็นลงทุกทีแล้วนะ...พี่รอง

TBC...next week