[fic]「秋天开的花朵」Blossom in Autumn 06 (15 :: จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)

「秋天开的花朵」
Blossom in Autumn

Fandom : Dao Mu Bi Ji (บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน)

Pairing : 15 (จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)

Rate : G

Timeline : หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

***ตัวอย่างของรวมเล่มที่จะออกในงานDMBJonly event 16/8/58 ซึ่งตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายที่เราจะลงบลอคแล้วนะคะ***

ตอนนี้ปิดpre-orderแล้ว แต่ยังสามารถไปซื้อได้ในงานที่บู๊ธU02ค่ะ ใครไปงานแวะไปทักทายกันได้นะคะ

ลิงค์ตอนที่ 0 1 2 3 4 5

06

              แปลก...

ปลายนิ้วไล้ไปตามกำแพงอิฐที่มีภาพสลักนูนต่ำอย่างสนใจ ห้องสุสานหลังคาโค้งสูงทอดตัวยาวประหนึ่งทางเดินเชื่อม โดยรอบมีสมบัติฝังร่วมมากมายเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบ สภาพของมันบ่งบอกว่าเขาไม่ใช่มนุษย์คนแรกที่เหยียบย่างเข้ามา ร่องรอยการต่อสู้ปรากฎอยู่ทั่วไป ทั้งปลอกกระสุนเก่า รอยเลือดและซากศพที่ถูกฉีกกระชากเน่าเปื่อยจนดูไม่ออก

ชายหนุ่มก้าวไปตามทางอย่างระวัง ในหัวคิดคะเนถึงยุคสมัยของสุสานแห่งนี้อย่างละเอียดก่อนจะพบถึงความผิดปกติหลายอย่าง...ราวกับเขากำลังหลงอยู่ในดินแดนที่ไร้ยุคสมัยและกาลเวลา

แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันให้ความสว่างได้ดี แต่เปลวไฟของมันทำให้เงารอบตัววูบไหวจนประสาทสัมผัสตึงเครียด มือชื้นเหงื่อเลื่อนกลับมาแตะที่ปืนพกข้างเอว ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวังจนเกร็งไปทั้งร่าง เงาตะคุ่มเบื้องหน้าที่เข้ามาสู่เขตแสงทำให้เขาชักปืนขึ้นมาทันที ก่อนจะเห็นว่ามันคือร่างที่แน่นิ่ง

ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็วแล้วจึงนั่งยองลงสำรวจ สุนัขสีดำตัวนี้คงไม่รอดแน่แล้ว เขาจึงได้แต่ไว้อาลัยในใจพร้อมกับรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา

อะไรกันที่ทำให้หมาของราชาสุนัขพลาดท่า?

เขาเอื้อมมือเข้าไปจะสำรวจซากศพ แต่ทันใดนั้นร่างที่เคยคิดว่าหมดลมแล้วก็กลับขยับขึ้นมา คมเขี้ยวอ้างับลงที่ท่อนแขนดึงให้ชายหนุ่มเสียหลักล้ม ตะเกียงน้ำมันล้มคว่ำ แล้วเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังลั่นไปทั่วห้องสุสานดำมืด

“เจ้าจะร้องหาอะไรซือเย๋!!!”

ไฟที่ดับไปแล้วถูกจุดขึ้นมาใหม่พร้อมกับใบหน้าของเจ้าบ้านห้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ สีหน้าแสดงความหงุดหงิดชัดเจน มือสากตะปบเข้าที่ปากของคนที่ร้องโวยวายอย่างไม่ออมแรง พอเริ่มเรียบเรียงสติได้ก็เหลือแต่ตาตี่เล็กที่มองเขาตื่นๆ กับเนื้อตัวสั่นเทาดูไม่ได้

อู๋เหลาโก่วถอนหายใจก่อนจะดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาในซอกที่ตนซ่อนตัวอยู่ในตอนแรก ภายในนั้นคือห้องขนาดไม่ใหญ่เหมือนเป็นห้องเก็บสมบัติแยกที่ตกแต่งอย่างดาษดื่นดูไม่มีอะไรสลักสำคัญ

เจ้าบ้านสกุลอู๋กำลังเผชิญกับความไม่พอใจอย่างมากที่สุดเท่าที่ตัวเองจะนึกออกในขณะนี้

ย้อนกลับไปเมื่อตอนเย็นหลังจากที่พ่อพระใหญ่จางได้ออกปากแล้วว่าจะไม่มีการคว่ำกรวย เขาก็เริ่มคิดแผนของตนขึ้นเองทันที ชายหนุ่มได้มีโอกาสสำรวจพื้นที่โดยรอบมาก่อนตั้งแต่แรก เมื่อประกอบกับข้อมูลที่เขาได้จากการอ่านฮวงจุ้ยแล้ว อู๋เหลาโก่วก็ตัดสินใจขุดอุโมงค์โจรโดยไม่ลงเสียมลั่วหยางที่จะทำให้เกิดเสียงดัง

พลั่วลมกรดถูกนำมาใช้อย่างเงียบเชียบ ผ่านไปเกือบครึ่งคืนเขาก็ได้อุโมงค์โจรที่ลึกลงถึงห้องสุสานซึ่งคาดว่าเป็นทางเชื่อมถึงตำหนักส่วนหลัง...แต่ด้วยความกดดันและตื่นกลัวทำให้ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนคอยลอบสังเกตพฤติกรรมของเขาอยู่

หลี่ซือเย๋ลอบตามลงมาในสุสานแห่งนี้

สำหรับนักขุดสุสานอย่างเขาเมื่อเห็นหน่วยก้านอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่ประนามอยู่ในใจว่ามันคือการฆ่าตัวตายชัดๆ และนอกจากจะฆ่าตัวตายแล้วยังอาจจะลากเขาไปตายด้วยก็เป็นได้

สุสานโบราณทั่วไปหากมีการสร้างห้องสุสานอยู่บนเขาอย่างน้อยก็ต้องเป็นระดับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นสุสานที่มีกลไก เพราะงานระดับนั้นต้องอาศัยนายช่างฝีมือที่มีความรู้ และในยุคโบราณคนเหล่านี้ก็มักจะรับใช้ฮ่องเต้พระองค์เดียว

แต่อู๋เหลาโก่วกลับค้นพบกลไกมากมายในสุสานแห่งนี้ รวมถึงห้องที่เขาลากอีกฝ่ายเข้ามาหลบก็เช่นกัน

ระบบป้องกันในสุสานโบราณมีอยู่ไม่กี่ขั้น ข้อแรกหาไม่เจอ ข้อสองเปิดไม่ออก ข้อสามเอาไปไม่ได้ แต่สำหรับสุสานนี้เขายังไม่รู้ว่าจะจัดอยู่ในข้อไหน กลไกของที่นี่ไม่ได้มีไว้ทำร้ายผู้เข้ามา จะว่ามีไว้หลอกล่อให้หลงก็ไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น...ราวกับเจ้าของสุสานมีความมั่นใจอย่างมากว่าจะไม่มีใครเอาอะไรออกไปได้

“อยากตายหรือไง?!” เขาตะคอกด้วยเสียงที่หรี่ลง แต่อีกฝ่ายยังคงปากคอสั่นเกินกว่าจะตอบอะไรได้

ชายหนุ่มสบถหยาบคายอีกหลายคำ ก่อนที่หมาจิ๋วในแขนเสื้อจะโผล่หน้าออกมาเห่าเบาๆ อู๋เหลาโก่วจึงเงียบเสียงพร้อมกับดับตะเกียงลงทันที ในความมืดมิดนั้นเจ้าสุนัขดำก้าวเข้าไปนอนหมอบตรงทางเชื่อมเหมือนเตรียมพร้อม...แล้วเสียงประหลาดก็ดังขึ้น

หลี่ซือเย๋ไม่รู้ว่าจะบรรยายสิ่งที่ตนได้ยินว่าอย่างไร เสียงครืด ครืด ที่ดังขึ้นเรื่อยๆ โดยจินตนาการที่มาไม่ออก อู๋เหลาโก่วเอื้อมมือมาปิดปากปิดจมูกเขาอีกครั้งโดยส่งสัญญาณให้กลั้นลมหายใจเอาไว้

เวลานั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและกดดัน ชายร่างผอมรู้สึกเหมือนตัวเองจะหมดลมซ้ำแล้วซ้ำอีกกว่าที่เสียงประหลาดนั้นจะค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ จนทุกอย่างเงียบสนิทในที่สุด

ผ่านไปจนแน่ใจ คนที่มีประสบการณ์มากกว่าก็คลายมือออกแล้วจุดไฟขึ้นอีกครั้ง

“...เมื่อกี้คือตัวอะไร” เขาถามทันทีที่หาเสียงตัวเองเจอ

“ถ้าให้เดาอย่างเลวร้ายที่สุดก็คือศพโลหิตที่เจ้าอยากเจอนักหนา” ได้ยินดังนั้นหน้าตาที่เหมือนหมาจิ้งจอกของซือเย๋อ่อนหัดก็ยิ่งซีดเผือดลงไปอีก สร้างความเหนื่อยใจให้คนมองอย่างยิ่ง

เจ้าบ้านสกุลอู๋คำนวณสถานการณ์อย่างใจเย็น จากการคาดเดาของเขา สิ่งนั้นน่าจะเป็นศพโลหิตจริง จากร่องรอยการต่อสู้ที่ตกค้างอยู่นั้น บ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นเพียงตัวเดียวได้คร่าชีวิตคนไปจำนวนมากจนถึงกับต้องหนีตายและระเบิดทางสุสานปิดเอาไว้

ลำพังเขาเองให้เอาตัวรอดอย่างเดียวก็คงพอไหว...แต่เมื่อมีตัวถ่วงที่เอาแต่แข้งขาสั่นแบบนี้ติดสอยห้อยตามมาด้วย อย่างไรก็ต้องรีบถอยให้เร็วที่สุด

“เดินไหวไหม”

หลี่ซือเย๋พยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับค่อยๆ เกาะกำแพงอิฐดันตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก เห็นคนที่เคยมีมาดดีเป็นได้ถึงขนาดนี้ เขาเองก็ด่าอะไรเพิ่มไม่ออกได้แต่ถอนหายใจระงับอารมณ์ไปพลาง

“ยืนไหวแล้วก็อย่าไปแตะต้องอะไรมาก สุสานนี้มีกลไก--”

ไม่ทันขาดคำก้อนอิฐตรงมือที่ชายร่างผอมเท้าอยู่ก็เลื่อนเข้าไป เกิดเสียงกลไกลั่นจนฝาผนังห้องอีกด้านเปิดออก

อู๋เหลาโก่วอ้าปากจะตะโกนด่าไปอีกรอบแต่เสียงที่เขากำลังกลัวก็กลับดังขึ้นอีกครั้ง และในชั่วพริบตาใบหน้าประหลาดขนาดใหญ่ก็ปรากฎขึ้นในเขตแสงไฟ เบ้าลึกโหลที่ไร้ลูกตาจ้องมองตรงมาอย่างอาฆาตแค้น

เสียงกรีดร้องลั่นของหลี่ซือเย๋ดังก้องไปทั่วพร้อมกับเสียงสาดกระสุนของคนที่มีสติกว่า กระสุนปืนทำได้แค่ให้ร่างนั้นชะงักการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เขาจึงคว้าแขนอีกคนแล้วลากให้วิ่งออกมาตามทางที่กลไกใหม่เปิดออก

“ถังเซิง!!” อู๋เหลาโก่วตะโกนเรียกแล้วเจ้าสุนัขดำก็กระโจนออกไปวิ่งนำทางอย่างรู้งาน ตะเกียงน้ำมันถูกทิ้งอยู่ในห้องนั้น ตอนนี้ทั้งคู่จึงกำลังวิ่งอยู่ในความมืดโดยที่มีศพโลหิตวิ่งไล่ตามมาในระยะประชิด

ช่างเป็นสถานการณ์ที่ดีจนอยากจะบีบคอไอ้คนข้างๆ ให้ตายเหลือเกิน!

“ม...ไม่ไหว...” วิ่งไปได้ไม่เท่าไร คนที่ไม่เคยใช้กำลังก็เริ่มประท้วง

“งั้นก็นอนตายให้มันควักลูกตากินไปซะ!!” พูดพลางหันปืนไปสาดกระสุนใส่ พอว่าจบคนที่บอกว่าหมดแรงก็ดูจะวิ่งเร็วขึ้นอีก

กระสุนค่อยๆ พร่องลงเรื่อยๆ พร้อมกับระยะห่างที่ดูจะไม่ทิ้งช่วงไปเลย ในตอนที่อู๋เหลาโก่วเริ่มคิดถึงการใช้ระเบิด เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น

“เหลาอู่!!!”

ไวเท่าความคิด...ชายหนุ่มบิดเอวพลิกตัวผลักเอาคนอ่อนประสบการณ์ให้ล้มไปทางเสียงเรียกก่อนจะดันตัวเองเข้าไปตาม แล้วเสียงกลไกทำงานก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงครืดๆ น่ารังเกียจถูกกั้นให้ห่างออกไปจนเงียบลงเหลือแต่เสียงหอบหายใจเฮือกของคนที่วิ่งหนีจนหมดรูป

ตะบันไฟถูกจุดขึ้นในความมืด เผยให้เสี้ยวหน้าเคร่งขรึมที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“อยากตายหรือไง!?”  เสียงเข้มกดต่ำเป็นคำถามที่เขาเพิ่งพูดออกไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายทหารใหญ่กำลังอยู่ในจุดที่อารมณ์พุ่งถึงขีดสุด

“...ข้าไม่อยาก แต่ท่านควรถามคนของท่าน”

เขาเอียงคอใส่คนที่ดูไม่เข้ากับสถานที่มากที่สุด...หลี่ซือเย๋ในขณะนี้ดูไม่ได้สักนิด ใบหน้าซีดเผือด ผมเผ้ายุ่งเหยิง อึฉี่ราดเต็มกางเกง อู๋เหลาโก่วมองแล้วก็ได้แต่สมน้ำหน้ากึ่งเห็นใจ

ก็เคยได้ยินมาบ้างว่าพวกซือเย๋หรือหน้าด่านบางคนพอมีความรู้อะไรเข้าหน่อยก็จะเริ่มอยากหาประสบการณ์ลงดินด้วยตัวเองสักครั้ง แต่สำหรับคนที่อยู่กับตำรามาทั้งชีวิตก็ย่อมเป็นการหาเรื่องใส่ตัวเห็นๆ แถมหาเรื่องครั้งแรกก็ดันเป็นศพโลหิต ไม่ใช่ขนขาวขนดำแบบที่ชาวบ้านเขาเจอกันอีก...ถึงรอดคราวนี้ไปได้เห็นทีซือเย๋คนเก่งก็คงจะจับไข้หัวโกร๋นไปอีกนาน

“ข้าบอกแล้วว่าจะไม่มีการคว่ำกรวย” พ่อพระใหญ่จางยังคงว่าต่อไป นั่นทำให้ชายหนุ่มนึกอยากเถียงขึ้นทันที

“จุดเทียนเป็นธรรมเนียมสำนักเหนือ คนสำนักใต้อย่างข้าไม่ถือสาอะไร ข้าลงดินได้...ตัวท่านต่างหากที่ไม่ควรลงมา”

ว่าจบนายทหารใหญ่ก็สบถหยาบคายในระดับที่ชาวบ้านอย่างเขายังสะดุ้ง

“เจ้าคิดว่าข้าอยากลงมาหาเรื่องตายหรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะรับปากเซี่ยจิ่วไว้”

คราวนี้คนฟังถึงกับนิ่งไป จางฉี่ซานจึงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด...อู๋เหลาโก่วเป็นคนหนุ่มฝีมือดี แม้จะยังอายุน้อยในวงการแต่ก็มีชื่อเสียงมาก ก็ไม่แปลกนักที่จะมีความมั่นใจในตัวเองสูง ประกอบกับการทำงานของสกุลอู๋ก็มักจะลงดินตัวคนดียวอยู่แล้ว เจ้าตัวคงไม่เห็นว่าเป็นปัญหา

...แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะรับฟัง

“หมาดื้อ!”

คนถูกดุอ้าปากจะเถียง แต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรอีก

“เจ้าควรฟังข้า ศพโลหิตถูกปลุกขึ้นมาแล้วจะทำอะไรตอนนี้ก็ไม่คุ้มทั้งนั้น”

“... ‘เรื่องติดค้างที่ต้องทำ แม้จะได้ไม่คุ้มเสียก็ตาม’ ” อู๋เหลาโก่วเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายในความมืด “ข้าถอยไม่ได้ ท่านไม่เข้าใจ เหตุผลไร้สาระของท่านข้าย่อมยอมรับไม่ได้เพราะมันคือคำโกหก”

“เพราะรู้แบบนี้ข้าถึงไม่บอกเจ้าว่าที่นี่มีศพโลหิตเดินเพ่นพ่านอยู่จริง” จางฉี่ซานตอบกลับไปไม่หลบสายตา “แต่เจ้าเองก็โกหก เจ้ารู้อยู่แล้วว่ากรวยนี้มีคนลงมาก่อนแต่ก็ไม่บอกข้า ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันผิดธรรมเนียมสำนักเหนือ”

คำพูดนั้นทำให้คนอายุน้อยเป็นฝ่ายต้องเงียบลงในที่สุด

เจ้าบ้านสกุลห้ารู้ดี...ในวงการอาชีพนี้ไม่เคยมีมิตรแท้ ไม่เคยมีศัตรูถาวร ทุกอย่างอยู่บนการเอาตัวรอดและผลประโยชน์โดยการฉาบหน้าว่าเกื้อกูลกัน ทุกสิ่งที่โยงใยกันไว้ย่อมมีเหตุผล...ในยุคที่แม้แต่วันพรุ่งนี้ยังมืดมนจะถามหาความดีงามบนโลกได้จากที่ไหนกัน

อู๋เหลาโก่วเลือกที่จะเชื่อใจสุนัขมากกว่าคน...แต่ทุกครั้งที่ได้รับคำโกหกก็อดที่จะสะเทือนใจไม่ได้

และสุดท้ายเมื่อเป็นตัวเขาเองที่ทำเช่นนั้น ความรู้สึกหน่วงในอกจึงไม่เคยเบาบางลงเสียที

จางฉี่ซานไม่อาจอธิบายได้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร...ส่วนหนึ่งเขาไม่พอใจอีกฝ่ายมากจนอยากจะสั่งลงโทษให้สมกับความดื้อด้าน แต่ติดที่อู๋เหลาโก่วไม่ใช่คนของเขา และอีกส่วนหนึ่งเขากำลังไม่พอใจในตัวเอง...การลงมาในกรวยที่มีศพโลหิตซึ่งตื่นอยู่เป็นเรื่องสิ้นคิดมากแค่ไหนตัวเขาเองก็รู้ดี

ทว่า...เมื่อจับได้ถึงความผิดปกติในขบวน สิ่งที่เขาทำคือการสั่งการลูกน้องเอาไว้แล้วรีบตามลงมาทันที

หนึ่ง คือหลี่ซือเย๋เป็นคนของสกุลหลี่...แม้จะเป็นเพียงสายเลือดรอง แต่ก็ต้องเห็นแก่หน้าของป้านเจี๋ยหลี่

สอง คือเขาได้รับปากกับคุณชายบ้านเก้าไว้แล้วว่าจะเป็นธุระดูแลสหายให้ แม้ว่าจะไม่จำเป็นเลยก็ตาม

แต่เหตุผลทั้งหมดล้วนไม่เข้าท่า...จางฉี่ซานไม่มีความจำเป็นต้องช่วยเหลือใครก็ตามที่หาเรื่องใส่ตัว

พอคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไรก็ไม่เข้าใจตัวเอง ความหงุดหงิดก็ยิ่งพุ่งสูง...ยิ่งเห็นว่ากลไกในสุสานเละเทะเสียระเบียบไปหมดก็ยิ่งอยากจะจับตัวมาลงโทษเสียให้เข็ด

“ขอโทษ...ข้าไม่คิดว่าจะต้องลำบากให้ท่านลงมา” คนอายุน้อยกว่ากล่าวออกมาในที่สุด

...เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดทั้งปวง...พอจางฉี่ซานได้ฟังคำกล่าวง่ายๆ กับสีหน้าหงอยๆ ของอีกฝ่าย เขาก็กลับโกรธไม่ลงจนไม่พอใจตัวเองแทบบ้า

นายทหารใหญ่ถอนหายใจเฮือก เขาจุดตะบันไฟอันถัดไป ก่อนจะเริ่มตรวจดูลูกกระสุนปืนที่เหลือ ทำให้คนที่มองอยู่เริ่มขยับเตรียมตัวบ้าง

“ท่านจะเอาอย่างไรต่อ”

“...ถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องเอามันให้ล้ม” ตอบพร้อมกับบรรจุกระสุนจนเต็ม “กลไกในนี้เละเทะไปหมดแล้ว หากต้องวิ่งหนีไปหาทางออก คงไม่มีทางรอด”

“ท่านคิดจะจัดการศพโลหิตจริงหรือ” อู๋เหลาโก่วถามย้ำ ร่องรอยการต่อสู้และซากศพทั้งหลายเป็นหลักฐานชั้นดีว่าไม่ควรไปลองดีอย่างยิ่ง แต่คนตอบกลับพยักหน้ารับ

“สุสานนี่ถูกเปิดมาสักพักแล้ว พลังมืดรั่วไหลออกไปไม่น้อย ร่างของศพโลหิตก็คงเริ่มเน่าเปื่อยเช่นกัน” พ่อพระใหญ่จางอธิบาย “ยังไงก็เป็นตายเท่ากัน แค่เลือกระหว่างรออยู่ที่นี่ให้มันมาเจอ กับออกไปหามันเอง”

ปืนพกM1911สัญชาติอเมริกาอยู่ในสภาพเตรียมพร้อมบนมืออีกฝ่าย ปืนชนิดนี้ถือเป็นอาวุธสงครามที่นิยมกันแพร่หลาย พลังทำลายสูง แต่มีข้อเสียตรงบรรจุกระสุนได้น้อย คนที่พกปืนแบบนี้ลงมาคว่ำกรวยต้องมั่นใจในฝีมือตัวเองไม่น้อยว่าจะไม่ทำกระสุนที่มีค่าเสียไป

“ปืนของเจ้าจะไม่ขัดลำกล้องใช่ไหม” จางฉี่ซานเหลือบตามองปืนกลเก่าๆ ของอีกฝ่าย

“...ข้าดูแลมันอย่างดี ไม่ต้องห่วง”

นายทหารมองคนที่จับปืนในมือแน่นก็พยักหน้ารับ หันไปตรวจปืนให้กับหลี่ซือเย๋ที่ได้แต่นั่งตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้อง คนตัวผอมเกร็งพยักหน้ารับทุกคำสั่งที่บอกให้อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่จวนตัวแล้วห้ามขึ้นนก ห้ามลั่นไก พอว่าจบก็ดึงแขนให้ลุกขึ้นยืนเองแล้วค่อยหันมาหาอู๋เหลาโก่วที่รอจังหวะอยู่แล้ว

“พร้อม?”

“พร้อมตั้งแต่รู้ว่าจะมีท่านล่มหัวจมท้ายด้วยแล้ว” ชายหนุ่มว่าพร้อมกับวาดรอยยิ้มเฉพาะตัวขึ้นอีกครั้ง

พ่อพระใหญ่จางถึงกับหลุดขำพรืดออกมาครึ่งคำ...อู๋เหลาโก่วก็คืออู๋เหลาโก่ว คนที่ยังคงมีอารมณ์พูดหยอกแม้แต่ในสถานการณ์ที่กำลังเดิมพันด้วยชีวิต

...ไม่ได้รู้เอาเสียเลยว่าทำให้คนอื่นโกรธเคืองไว้ขนาดไหน...แต่ก็เอาเถอะ

นายทหารใหญ่ส่งสัญญาณมือให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแตะประตูกลไกให้เปิดออก

“ไปจัดการศพโลหิตนั่นแล้วกลับบ้านกัน”

TBC...in DMBJ only event 16/8/58